Lees, Zwanger

Babyshower?

Inge is nu bijna 37 weken zwanger. Gezien de traditie is het nu al lang tijd voor een babyshower van haar vriendinnen. Ze zouden haar toch niet vergeten zijn?

Het is al jaren een traditie in mijn vriendinnengroep. De oudste is inmiddels bijna veertien en de jongste groeit in mijn buik. We zijn met z’n achten en elke keer dat er een nieuwe telg op komst is, vieren we dat met een babyshower. En het bijzondere is: het is al 16 keer gelukt dat in het diepste geheim te organiseren en de zwangere in kwestie totaal te verrassen met zeven stuiterende en juichende vriendinnen aan de voordeur.

Dit keer ben ik dus aan de beurt. Natuurlijk wéét ik dat een babyshower niet zal uitblijven, dát is na vijftien keer wel duidelijk. Maar wanneer, hoe en waar, is ook dit keer weer een staatsgeheim. En daar wringt de schoen. Daar houd ik dus niet zo van, hè? Wel van verrassingen, maar ik knap er gewoon niet zo van op als ik iets niet weet. Ik wil gewoon álles heel graag weten én begrijpen.

Mijn ouders werden er vroeger al wanhopig van: óf ik raadde meteen wat mijn verjaardagscadeau zou zijn óf ik vond het toevallig ergens in de kast en dan kon ik aan de hand van de vorm wel inschatten dat het weer niet dat make-up-hoofd was. Zo gaat het nu eigenlijk nog steeds. Alleen is het nu mijn man die er gek van wordt.

Het bleef lang angstvallig stil rondom de babyshower. Zouden ze me vergeten zijn? (Die vergeten-angst ligt denk ik toch ten grondslag aan mijn altijd-maar-willen-weten) Op een avond komt manlief thuis, net op het moment dat ook mijn ouders er zijn: ‘Goed dat jullie er zijn. Mijn spelletjesavond gaat morgen niet door en ik wil Inge mee uit eten nemen. Kan Quin bij jullie slapen?’ Ik zit zelf te ver weggedoken in mijn cocoon om er heel adequaat op te reageren. Ik sputter wat tegen, mompel dat ik er graag ook nog een stem in wil hebben, maar voor ik het weet is de zaak al beklonken.

Mijn ietwat trager werkende hersencellen raken een beetje van slag. Neemt mijn man mij nou zomaar spontaan uit eten? Ik blijf maar vragen stellen: waar gaan we heen? Wát? Heb je pas om 19.15 uur gereserveerd? Waarom zo laat? Je weet toch dat ik om 18.00 al honger heb? Wat voor een aanbieding is het dan? Kun je wel kiezen wat je wilt eten? Hoezo gaat je spelletjesavond niet door, eigenlijk?

Gelukkig kent manlief mij iets langer dan vandaag en is hij goed voorbereid. Op al mijn onmogelijk vragen geeft hij geduldig antwoord. Mijn achterdocht zakt naar de achtergrond, ik ontspan en laat mij weer lekker onderdompelen in mijn zwangerschapsroes.

Tot we voor het restaurant staan, Rudolf midden in een zin stil valt en ik de deur van het restaurant opendoe: surprise!