Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2022 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Michelle terug op het jaar.
Tijdens onze verhuizing begin dit jaar werd me vaak gezegd dat verhuizen een life event is dat in hetzelfde rijtje mag staan als sterfte en geboorte. Ik vond dat natuurlijk achterlijk, want hoe kún je zoiets vergelijken? Nou niet, maar intens was het wel, en superkut. Het geregel, het geklus, die eindeloze stroom aan dozen die uitgepakt moeten worden, het ontheemde gevoel, het is overweldigend. Maar ik nam me voor me niet gek te laten maken en me vooral te focussen op het leuke, namelijk dat toffe huis. En door mijn afleiding te zoeken in mijn vaste routine van hardlopen en 10.000 stappen per dag.
Langzaam werden de klusjes van ons lijstje afgevinkt en de zomer brak aan. We genoten van onze fantastische tuin en ons nieuwe leven in onze nieuwe wijk. Amber sloot vriendschappen met meisjes uit de straat en ik rende halve marathons en deed allerlei obstacleruns. Dat ik een vervelende melancholie voelde als ik tijdens een wandeling wel eens langs ons oude huis liep drukte ik weg, want das war einmal, dus niet zeuren en doorzetten. Mijn gezin verdiende immers ook mijn aandacht, en oh ja die fulltime baan was er ook nog met z’n bijbehorende obstakels en gezeik.
Dat er steeds vaker een moe iemand me in de spiegel aankeek deerde me niets.
Inmiddels waren we gesetteld en werd ik niet meer dagelijks geconfronteerd met kwasten, spijkers en het afschuwelijke geluid van die boor. Het was nu wel echt ons thuis. Dat er steeds vaker een moe iemand me in de spiegel aankeek deerde me niets. Ik moest gewoon een keer uitslapen, iedereen heeft het druk, en die kinderverjaardag regelt zichzelf niet. ‘Hoor je jezelf wel eens praten?’ zei een vriendin tegen me. Ik lachte het weg.
En toen was er ineens allerlei lichamelijk gedoe, ik had een ontsteking in mijn kaak die ondanks vele sessies op de tandartsstoel maar niet over wilde gaan én ik werd ineens twee keer in korte tijd ziek, waarvan een keer zelfs, als laatste op de wereld, dat c-virus waar we het liever niet meer over hebben.
Wow, Google weet écht alles van je, dacht ik nog.
Toen ik tijdens die vreselijke isolatie-periode me hoestend aan het bedenken was hoe ik toch aan mijn 10.000 stappen per dag kon komen, keek ik op mijn telefoon en zag een quote op een van de vele hardloop-accounts die ik volg waar stond: ‘If you don’t pick a day to relax, your body will pick it for you,’ Wow, Google weet écht alles van je, dacht ik nog.
Ondanks dat ik het kansloos vind dat een quote op internet me tot inkeer moest brengen, ga ik er toch naar luisteren, zodat ik in 2023 weer gewoon mijn energieke, hardlopende, werkende, moederende zelf ben. Dus, relaxen; laat ik dát nu de laatste dagen van 2022 eens doen. Ik hoop dat ik weet hoe dat moet.
Geen reacties