Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2022 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Ingelise terug op het jaar.
“Mam, je hebt toch wel gedacht aan de worstjes en het bladerdeeg?” Mijn oudste dochter kijkt me vorsend aan. “Mmm, mmm”, mompel ik vanachter de laptop met mijn koptelefoon op, terwijl ik me probeer te concentreren op een man die in het Engels een lang verhaal houdt over nieuwe wetgeving. Oh shit, het bladerdeeg. Ik kijk op de klok en besef dan dat het kerstdiner op school al over anderhalf uur begint. Maar de man op het scherm is nog lang niet uitgepraat. Een vertrouwde golf van stress baant zich een weg door mijn lijf.
Ik zou het allemaal helemaal anders gaan doen in 2022. Moegestreden na stroeve coronajaren in een baan waarvoor ik me steeds minder kon motiveren, had ik besloten een werkpauze te nemen. Om een keer aandacht te hebben voor de kinderen zonder altijd het gevoel te hebben dat er nog honderd mails op me liggen te wachten. Om meer leuke blogs te schrijven. Ik had zelfs een lijst met musea gemaakt die ik – als die lockdown eindelijk voorbij zou zijn – wilde bezoeken.
Voor ik het wist zei ik ‘ja’ en sprong ik in het diepe
Het jaar was nog maar nauwelijks begonnen toen ik een telefoontje kreeg dat die ene leuke baan vrij zou komen. Voor ik het wist zei ik ‘ja’ en sprong ik in het diepe. Het diepe van een fulltimebaan. Met weliswaar veel mogelijkheid tot thuiswerken, maar ook weer lange dagen op kantoor in een andere stad en trips over de grens. En zo werd ik dit jaar toch geen wandelende zenmaster maar pakte ik weer de rol van circusartiest die tientallen Chinese porseleinen bordjes tegelijk in de lucht moet houden.
Meer dan eens heb ik mijn keuze vervloekt. Bijvoorbeeld toen de oudergesprekken precies in de week vielen dat ik moest reizen. En als ik me weer eens in duizend bochten moest wringen om met een kind naar de huisarts te gaan onder werktijd. Ondertussen buitelden columnisten in de media over elkaar heen over de vraag waarom vrouwen niet gewoon een paar uurtjes extra gaan werken. “Omdat het gewoon onmogeljk is om het allemaal te combineren!”, schreeuwde ik boos terug tegen de krant.
Het vuur ging weer branden
Maar er gebeurde nog iets anders. Het vuur ging weer branden. Van een dag naar kantoor, met vertraagde treinen en een verregende fietstocht, kwam ik niet doodmoe terug maar kreeg ik tot mijn eigen verbazing weer nieuwe energie. Het sparren met collega’s tilde me op en mijn ogen gingen weer glimmen als ik over mijn werk sprak. Ik realiseerde me dat ik me dat ik gewoon ontzettend leuk vind om mijn hersens te gebruiken en te doen waarvoor ik ben opgeleid.
Het kwam goed met het bladerdeeg. Vijf minuten voor de start van het kerstdiner ging de oven uit en raceten we naar school, met drie porties eten en evenzoveel kinderen in vrolijke kerstkleding. Mijn goede voornemen voor 2023? Meedrijven op de stroom en accepteren dat het volgend jaar precies hetzelfde zal gaan. Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht.
Geen reacties