2022 voor Danielle: veerkracht

Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2022 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Daniëlle terug op het jaar.

‘Doe je het dit jaar wat rustiger aan, Daniëlle?’ vraagt een vriendin me in januari. ‘Dat is wel de bedoeling,’ antwoord ik haar. ‘Ik heb minder werk aangenomen en plan de komende tijd elke maand een wellness momentje,’ vervolg ik mijn betoog. 2021 ging ik ietwat gestresst en overwhelmed uit, dus dat rustigere jaar was wel nodig. Maar als ik nu terugkijk op dit jaar, is daar niet zoveel van terechtgekomen.

In februari ben ik wekenlang ziek door corona, in maart en april volgen financiële stress én onderzoeken bij onze kinderen omdat die niet helemaal lekker gaan op school, eind juni volgt een noodzakelijke verhuizing van mijn kantoor, daaroverheen komt oververmoeidheid en na de zomervakantie beginnen mijn zoons niet lekker op school, wat een hoop uitzoekwerk en gesprekken met zich meebrengt. Als het eind oktober eindelijk weer rustig wordt, belt mijn oudste nicht uit Amerika.

Het leven moet gevierd worden, Daniëlle.

‘Ik wil je niet ongerust maken, maar het gaat niet goed met Peter. De dokters verwachten dat hij nog een half jaar leeft.’ Peter is mijn halfbroer en zijn levensverwachting wordt binnen een week bijgesteld naar een paar weken, hooguit enkele maanden. Met Thanksgiving breng ik dan ook een laatste bezoek aan hem in Amerika. Op 7 december overlijdt hij, vlak voordat bij ons de verjaardagsmarathon van onze drie decemberkinderen begint. Op de avond van m’n broers crematie hang ik met tranen op mijn wangen en een dankbaar gevoel over het leven van onze dochter de slingers op voor haar vierde verjaardag. ‘Het leven moet gevierd worden, Daniëlle. Je mag best verdrietig zijn, maar blijf wel dansen,’ zou Peter gezegd hebben.

Ik vier het leven ook zeker, want er is ook zoveel moois gebeurd afgelopen jaar. Ik ben blij, verdrietig, dankbaar en alles tegelijk. Maar als mijn oudste zoon en ik op 24 december binnen drie seconden twee paarse streepjes zien verschijnen op de coronatests, moet ik huilen. ‘Waarom nu?!’ roep ik naar mijn man. Want het is Mads’ negende verjaardag die dag, en we zijn bijna op weg naar het grote Kerst- en verjaardagsfeest dat we elk jaar bij mijn familie in Friesland vieren.

Het leven kwam in al zijn volheid voorbij en ik sta nog steeds overeind.

Wat in ieder geval duidelijk is, is dit: het leven kwam dit jaar in al zijn volheid voorbij en ik sta nog steeds overeind. Die veerkracht die ik voel, is gek genoeg heel fijn. En door alles heen heb ik ervaren dat ik een fijne groep vrienden, familie, kerkgenootjes en collega’s om me heen heb staan. En dat ik steeds beter leer keuzes maken die niet alleen goed zijn voor mijn gezin, maar ook voor mijzelf. Ik heb geleerd dat mijn gezin mij nodig heeft om overeind te blijven. Dat het niet alleen te maken heeft met een goede taakverdeling (want die hebben we) maar dat het vooral ook te maken heeft met er voor mijzelf zijn. In goede én slechte tijden.

‘Mam, het geeft niet dat het feest bij oma voor ons nu niet door kan gaan. Als het thuis maar gezellig is, dan is het goed,’ zegt Mads nadat duidelijk wordt dat we niet naar Friesland gaan. Ik moet weer huilen.

Veerkracht, het is er in ons hele gezin. Nu het einde van het jaar toch verplicht rustig aan moet, is dat het mooiste waar ik op kan terugkijken.