2021 voor Anke: van buiten naar binnen

Net als vorig jaar sluiten we dit jaar af met elke dag een terugblik op 2021 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Anke terug.

Het kan volgend jaar alleen maar beter worden dan dit, dacht ik toen ik, nu bijna een jaar geleden, mijn champagneglas tegen dat van mijn man en kinderen liet klinken.

Het liep anders. De plannen en ideeën die ik tot uitvoer wilde brengen bleken amper mogelijk. Maar mijn festivalplannen veranderde in een ongekend leuke kampeervakantie met een klein groepje vriendinnen. En ik gaf niet eerder in één jaar tijd zoveel geld uit aan gezelschapspelletjes en speelde deze ook, met diezelfde vriendinnen en mijn kinderen. Mijn naar buiten gerichte én positief ingestelde natuur hielp mij redelijk door de pandemie heen.
Dacht ik.

“Is het weer zover?!” hoorde ik mezelf op een zonnige dag in juni net iets te hard roepen toen een stoeipartij van Sieger en Hidde uitmondde in een Sieger die hard huilend naar zijn achterhoofd greep en Hidde die er maar wat bij stond. Toen ik mezelf ook nog “haal die stomme grijns van je gezicht en anders ga je maar naar je kamer, zodat ik het niet hoef te zien,” hoorde schreeuwen knapte er iets. Ik had de kinderen nog nooit naar hun kamer gestuurd, of tegen ze gezegd dat ik ze even niet hoef te zien. 
In mijn hart knapte het elastiekje, dat al veel te lang op maximale spanning stond.

De discussies over corona, over vaccinatiepaspoorten en beperkingen die voor de één wel en de ander niet zouden gelden werden die maanden steeds ingewikkelder. Ik vond het lastig om feiten van fabels te onderscheiden, ingewikkelder om een gefundeerde mening te vormen, en zo ongeveer onmogelijk om in de brij van meningen en ideeën van experts en niet-experts in allerlei TV-programma’s en op de socials nog enigszins een soort van lijn te krijgen. En hoe meer ik probeerde het te snappen, hoe meer Socrates in mijn hoofd gelijk kreeg: het enige dat je weet, is dat je niets weet.

Het moest anders.

En zo gebeurde het dit jaar dat mijn positieve het-komt-uiteindelijk-wel-goed-mindset een steeds zachter stemmetje in mijn drukke hoofd werd en ik stond te schreeuwen tegen mijn kinderen.
Het moest anders. Ik besloot geen talkshows meer te kijken en geen posts meer te lezen als het over corona en daaraan gerelateerde onderwerpen ging. Enigszins tegen mijn natuur in, richtte ik dit najaar mijn aandacht naar binnen. En weet ik dus al een tijdje niets. Of in elk geval niet zoveel. Ik weet niet hoe Eus erover denkt en wat Diederik vindt. Ik weet ook niet wat Doutzen verkondigt. Ik kwam er door een grapje, dat ik dus niet begreep, van een collega achter dat zij zich uitspreekt over vaccinatie. Anders had ik het niet geweten.

Ik luisterde niet meer naar allerlei meningen van anderen, maar vooral naar mijn innerlijke stem en de signalen van mijn lichaam. Telkens stelde ik mijzelf de vraag: Wat is nu werkelijk belangrijk?

In de vorm van de buurvrouw die stoofpeertjes gemaakt heeft en wat extra heeft voor onze kinderen, omdat ze er zo gek op zijn. In mijn zusje die mij huilend belt en mij de kans geeft haar te troosten. In die lieve vriendinnen die mij onbedaarlijk laten lachen. En in mijn kinderen die stoeien, knuffelen, elkaar pijn doen en het weer goed maken, vond ik het antwoord.
Van binnen, verplaatst de aandacht zich nu ook weer naar buiten. In het buiten dichtbij mij, vond ik wat echt belangrijk is.