Zelfverwijten en twijfels

Ingelise is moeder van drie kinderen (12, 10 en 6). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.

“Maaaaam, ik ga nú weg”. Ik laat mijn ontbijt op tafel staan en loop naar de voordeur. Daar staat ze al, met haar fiets in de aanslag. De gloednieuwe handtas uitpuilend van de boeken past maar net in het fietsmandje. ‘Ben je niet wat te vroeg?’ vraag ik verbaasd, want het is nog niet eens kwart voor acht. Ze schudt vastberaden haar hoofd. ‘Nee, juist fijn. Dan kan ik rustig wennen’. ‘Oh, ok’, stamel ik terug en heb nog net de tegenwoordigheid van geest om een foto te maken. Dan fietst ze zonder omkijken weg en verdwijnt om de hoek.

Ons oudste kind is zojuist voor het eerst naar de middelbare school vertrokken.

Enigszins beduusd loop ik terug naar de kamer en staar naar mijn half opgegeten bakje yoghurt. Ons oudste kind is zojuist voor het eerst naar de middelbare school vertrokken. Was dit niet een enorme mijlpaal? Had er dan niet een stemmig muziekje moeten klinken en dat het kind dan uitgebreid zwaait en lacht en de moeder geëmotioneerd een traantje wegpinkt, om het vervolgens op Instagram te posten? Maar zoals het altijd gaat met mijlpalen: als je er recht voorstaat, zie je maar een klein stukje. Pas als je na afloop over je schouder kijkt, zie je hoe hoog hij eigenlijk was.

En deze reikte tot ver buiten het zicht. Want onze dochter ploegde zich met veel moeite door de laatste jaren van de bassischool heen. Ze ging bijna kopje onder in het tumult van de schoolgangen vol goedgebekte leeftijdsgenoten en verstijfde soms letterlijk van de faalangst. Ik had er een hard hoofd in dat ze überhaupt overeind zou kunnen blijven op een middelbare school met nog veel meer huiswerk, toetsen en prestatiedruk. Gelukkig vonden we een plek met gelijkgestemde creatieve en gevoelige zielen waar ze zich meteen thuis voelde. En waar ze hopelijk niet zo op haar tenen hoeft te lopen. Maar of het voldoende is? Ik houd mijn moederhart vast.

Zelfverwijten en twijfels spoken door mijn hoofd.

Die hele eerste dag drukt er iets zwaars op mijn maag. Zelfverwijten en twijfels spoken door mijn hoofd. Waarom ben ik niet eerder opgestaan zodat ik een stukje met haar kon meefietsen? Zou ze de route nog wel kennen? Had ik niet toch moeten aandringen op een degelijke rugzak? Straks valt ze nog halverwege om met dat topzware fietsmandje. En misschien nog wel belangrijker: vindt ze wel aansluiting in haar nieuwe klas? Of zullen ze haar onzekerheid van een kilometer afstand ruiken en valt ze straks buiten de groep?

Fast forward naar twee weken later. Het is natuurlijk veel te vroeg voor conclusies, maar voorlopig zie ik nog een opgeheven hoofd en een vrolijk gezicht als ze uit school komt. Heel voorzichtig durf ik het aan om een klein beetje los te laten. Alleen de wekker, die staat net iets strakker afgesteld. Kan ik toch nog even zwaaien in de ochtend.