Welterusten

Marloes is moeder van Willem (8 jaar) en Guusje (6 jaar), en sinds kort zij-instromer op een basisschool. Ze blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Ik vind dat toch zo fascinerend hè,’ zeg ik tegen een collega terwijl ik knik naar twee leerlingen die elkaar innig omhelzen op het schoolplein. Ze staan elkaar te knuffelen alsof ze elkaar eindelijk weer zien na een wereldreis van twee jaar. In werkelijkheid kijken we naar een broer en zus uit verschillende groepen die elkaar sinds het begin van de schooldag, zo’n anderhalf uur geleden, niet gezien hebben. ‘Ik weet vrij zeker dat die twee van mij dat echt no way doen, die steken hooguit hun hand op als ze elkaar tegenkomen op school.’

Een paar minuten later gaat de bel en zie ik op het plein opnieuw allerlei broertjes en zusjes zich dramatisch aan elkaar vastklampen. Alsof ze wederom minstens drie maanden gescheiden zullen worden. ‘Hup, naar binnen allemaal!’

Onze kinderen kijken elkaar ongemakkelijk aan

’s Avonds aan tafel vertel ik het verhaal lachend aan mijn man en kinderen. ‘Moet je nou horen wat broers en zussen bij mij op school doen!’ Mijn man en ik grinniken samen terwijl ik afsluit: ‘En ze hebben elkaar dus vlak daarvoor óók nog gezien hè?!’

Onze kinderen kijken elkaar aan, een tikkeltje ongemakkelijk. Dan zegt mijn dochter aarzelend: ‘Ja, maar… wij doen dat ook altijd hoor.’ Van ongeloof laat ik bijna mijn vork uit mijn handen vallen. ‘Echt waar?’ vraag ik verbaasd. Ze knikken allebei serieus. ‘Ja hoor, elke pauze even een knuffel,’ voegt mijn zoon toe alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Of als we elkaar tegenkomen in de gang’, vult mijn dochter aan.

Mijn man schiet in de lach en ik kijk vertederd naar onze twee plotseling ontzettend liefdevolle kinderen. Als ik zie hoe ze elkaar ’s morgens bij school amper gedag zeggen, kan ik maar moeilijk voorstellen dat ze een uur later in elkaars armen storten. Blijkbaar is de broer- en zusliefde groter dan ik dacht.

Niet veel later kijkt mijn zoon niet op of om als ik hem vraag zijn zusje even welterusten te zeggen. Hij mompelt het nauwelijks hoorbaar terwijl zijn ogen op zijn boek gericht blijven. Ik probeer nog voorzichtig: ‘Moeten jullie elkaar geen knuffel of kus geven?’ Guusje rolt met haar ogen en Willem slaakt een zucht. ‘Neehee, ik wil lezen. Doei.’ Ik haal mijn schouders op en trek zijn deur dicht. Gelukkig, toch nog gewoon mijn kinderen.