‘We all need to grow down’

Omdat ik een van de sprekers ben, zit ik op de voorste rij van de zaal die gevuld is met hoofdzakelijk vrouwen. Ik hoor Spaans, Duits en Engels om me heen. Ik verkeer in internationaal gezelschap op het Martinhal Family Event.

Ik ben niet echt iemand die last heeft van plankenkoorts en het verhaal dat ik ga vertellen is mijn eigen geschiedenis, mijn eigen ontwikkeling. Ik ken het als mijn broekzak. Maar dat het in het Engels moet, dat maakt het toch spannender dan normaal. Ik probeer me te concentreren op de sprekers voor mij. Miguel Luz, een Portugees die aanstekelijk vertelt over Cascais, het gebied waar we zijn. Chitra Stern, onze gastvrouw en oprichter van Martinhal, het resort waar de conferentie is. Ik luister bewonderend naar haar verhaal. Hoe zij en haar man uit Maleisië naar Portugal verhuisden omdat ze hun droomresort hier wilden bouwen. En hoe dat lukte in tijden van crisis terwijl ze ook nog vier kinderen op de wereld zetten.

De klok tikt door en mijn spreektijd komt dichter bij. Ik spiek af en toe nog op mijn spreekkaartjes die ik op de stoel naast mij heb gelegd. Nog één spreker voor mij, Paul Lindley. Zijn lezing heet: ‘The huge power of thinking like a toddler.’ Ik ben getriggerd. Paul is een succesvol Britse ondernemer (van de babyvoeding Ella’s Kitchen), hij heeft een boek geschreven over hoe we creatiever kunnen zijn en betere ondernemers als we het kind in ons weer terugvinden. ‘We all need to grow down,’ zegt hij, terwijl er op het scherm een foto verschijnt van Paul als peuter. ‘Je ziet hier op het podium een man in pak staan, maar eigenlijk staat hier kleine Paul,’ zegt hij. Hij heeft een tof verhaal over peutereigenschappen als vasthoudendheid, ongebreidelde creativiteit en nieuwsgierigheid naar de wereld om je heen. Hij vertelt over zijn zoontje die hem onlangs megatrots een tekening liet zien van hem met een veel te grote neus. Ongegeneerd trots. Iets wat veel volwassenen niet eens meer kunnen. Op zijn sheet verschijnen de woorden ‘be confident’ en daaronder: ‘make your mind up, listen to your instincts, keep things simple.’ Ik denk fuck it, besluit mijn spreekkaartjes te laten voor wat ze zijn en ga er straks gewoon staan. Als een onbevangen peuter die zichzelf in nieuwe situaties werpt.

De dagen erna heb ik nog vaker aan het peuterverhaal van Paul gedacht. Ik geloof dat ik de peuter in mij nog lang niet kwijt ben. Ik ben mijn creativiteit niet verloren tijdens het volwassen worden. Ik durf ergens in te duiken en vertrouw er vaak op dat het wel goed komt, net als met deze lezing. Maar Pauls punt ‘laat remmingen los en pieker minder,’ daar kan ik misschien nog wel wat slagen in maken. Dus daar heb ik de dagen erna maar eens flink op geoefend. Want er waren nog twee dagen te gaan in Portugal. Twee dagen zonder werk, zonder kinderen en zonder gepieker. We hebben dan ook ongeremd genoten. Zelfs toen het zondag in Lissabon niet stopte met regenen.

De conferentie waar ik sprak was georganiseerd door het luxe family resort Martinhal. Er waren sprekers uit de hele wereld. Vooral vrouwen die naast hun moederschap hele inspirerende dingen deden. Zo was er de Portugese Mariana Duarte-Silva, die in Lissabon het überhippe Village Undergound neerzette in een tijd dat ze ook drie kinderen kreeg. Ook werd ik enorm geïnspireerd door de Ierse Niamh Sherwin Barry. Vol passie vertelt zij over haar ‘Fairy Doors’ die ze ontwikkelde samen met haar beste vriendin en hun mannen en waarvan er inmiddels meer dan 500.000 zijn verkocht. Ik ging naar Cascais om te inspireren, maar kwam -eigenlijk best onverwacht- ook zelf zeer geïnspireerd terug en…. opnieuw verliefd op Portugal, of zoals Chitra Stern en haar man het ook wel noemen: ‘het Californië van Europa.’

Hieronder nog een sfeerimpressie van onze dagen daar!