Voorlezen

Marloes is moeder van Willem (8 jaar) en Guusje (6 jaar), en sinds kort zij-instromer op een basisschool. Ze blogt over haar rommelige en drukke leven.

Pas als ik op mijn eigen bed ga zitten om voor te lezen, merk ik hoe moe ik ben. Mijn benen zakken in het matras en mijn rug ontspant eindelijk als ik tegen het kussen leun. Als ik nu mijn ogen dichtdoe, zou ik kunnen slapen, al is het pas kwart voor acht. Bij het voeteneind buitelen mijn kinderen over elkaar heen, duidelijk een stuk minder vermoeid – of inmiddels óververmoeid en dus loeiend druk. Met een zucht pak ik het boek en begin te lezen in de hoop dat ze rustiger worden en vooral: stil.

Na een bladzijde zijn ze nog steeds vooral met elkaar bezig, zelfs als ik een gek stemmetje opzet en af en toe waarschuwend hun kant op kijk. Vanbinnen begint er zachtjes iets te pruttelen. Verdorie, waarom luisteren jullie nou niet? Op een rustig tempo lees ik verder. Na de tweede bladzijde is het pruttelen overgegaan in borrelen, terwijl mijn lieftallige duo nog altijd weinig aandacht heeft voor het verhaal. Verdomme, ze zoeken het maar uit ook.

Nu heb ik er geen zin meer in

Na nog een waarschuwende blik versnel ik mijn tempo en na een heel hoofdstuk klap ik het boek luid dicht. ‘Oke, naar bed allebei!’ Als twee verstijfde stokstaartjes kijken ze me geschrokken aan. ‘Maar… maar je moet nog verder lezen, ik wil nog meer horen, je mag niet stoppen!’ Maar het is al te laat, het borrelen is overgegaan in koken en het enige wat ik nu nog wil is zitten op de bank. ‘Dan hadden jullie meteen maar moeten luisteren, nu heb ik er geen zin meer in’, snauw ik net iets te lelijk terug.

Terwijl ik stampvoetend de slaapkamer uitloop, barsten mijn twee bloedjes in tranen uit. Ik voel aan alles dat ik er helemaal klaar mee ben. Met deze dag, de vermoeidheid, het gejank, het gezeur, de geluiden. Hou gewoon op allemaal. Op mijn allerkalmst en met het laatste restje energie en liefde probeer ik mijn schatjes weer rustig te krijgen. Dat ik snap dat ze dit niet leuk vinden, maar dat zij óók moeten snappen dat ik zo niet wil voorlezen, dat we het morgen weer opnieuw proberen.

Mijn dochter droogt haar tranen, knikt begrijpelijk en gaat lekker liggen. Mijn zoon daarentegen moet bijna aan de beademing. Alsof ik zojuist al zijn knuffels heb verbrand, zo ontroostbaar is hij. Het is zijn lievelingsboek, ik moet voorlezen, het is niet eerlijk, zo kan hij niet slapen. Maar ik kán niet meer, ik kan echt niet meer. Ik aai en ik fluister, ik knuffel en ik kus tot hij rustig in slaap valt. Morgen weer een dag, dan gaan we het allemaal beter doen.