Verliezen

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Het is nog donker als mijn wekker gaat. Zaterdag, mijn vrije dag, maar daar is weinig van te merken. Door de gordijnen dringt nog geen straaltje licht naar binnen en het huis is in diepe rust. Waarom, vraag ik mezelf af, waarom doe ik dit? Vanbinnen voel ik een lichte wanhoop opkomen, maar ik weet het antwoord al: voetbal. Mijn zoon moet voetballen, en zo staan we tegenwoordig ook in het weekend vroeg op.

Na drie koppen koffie fiets ik een uur later door de miezerregen naar de voetbalclub. Het veld is nat, de lucht grijs, maar langs de lijn zie ik een groepje achtjarigen in witte tenues enthousiast op en neer stuiteren. Ze zijn er klaar voor, zelfs in dit weer, zélfs op dit vroege uur. Het fluitsignaal klinkt en beide teams stormen op de bal af. Al snel volgen de doelpunten elkaar in rap tempo op. Het ene doelpunt na het andere. Voor het andere team.

Zijn schouders hangen, zijn tempo vertraagt

Bij een stand van 13-8 zie ik mijn zoon met een trieste blik mijn kant op kijken. Hij haalt zijn schouders op, duidelijk gefrustreerd. ‘We kunnen niet meer winnen’, roept hij teleurgesteld, ‘ze zijn te goed!’

Zijn schouders hangen, zijn tempo vertraagt. Hij sjokt achter de rest aan, zonder overtuiging. Ik voel de neiging om iets te roepen: ‘Kom op! Doorgaan! Dit is geen winnaarsmentaliteit! Geef niet op, je moet blijven vechten!’ Maar ik slik mijn woorden in. Dit is een les die hij zelf moet leren. Daarom steek ik enkel mijn duim op en roep: ‘Wat een mooie pass! Je doet het geweldig!’

Op de terugweg is het stil in de bakfiets. Ik kijk naar hem, zijn schoudertjes lijken iets te ontspannen. ‘Het was echt leuk, hè mama?’ zegt hij plotseling, terwijl hij omkijkt met een stralende blik. ‘Misschien winnen we volgende week wel!’

Ik glimlach en knik. Misschien wel. Of misschien ook niet. Maar het belangrijkste is dat hij het na deze teleurstelling volgende week weer probeert. Als ik eindelijk mijn vierde kop koffie kan drinken, zie ik op mijn telefoon dat we volgende week uit spelen en om kwart voor acht al moeten verzamelen. Ik zucht. Misschien moet ík eerst nog leren omgaan met teleurstellingen.