Verantwoordelijk

Meike is moeder van een meisje (van 3 jaar) en een klein meneertje van zes maanden.

Het is de ochtend nadat ik ‘s nachts huilend in onze slaapkamer stond. Baby op de arm, wiegend en sussend, in de hoop dat ie stil wordt. M’n hartslag hoog, stress in m’n lijf. Totaal niet relaxt. Ik wil niet dat m’n peuter wakker wordt van zijn gehuil. Ze is zo moe de laatste tijd. Slapen moet ze. 

Maar hij is verdrietig en wil bij ons zijn. Het is de zoveelste nacht dat we ‘m in z’n eigen bed hebben gelegd, een paar keer hebben teruggelegd nadat hij ging huilen, en hij uiteindelijk tussen ons in ligt. Alleen dan slaapt ie best goed de nacht door. Maar dat is niet wat ik wil. Hoe lief het ook is om soms, midden in de nacht, een vingertje tegen m’n wang te voelen. Of even z’n handje te kunnen pakken. De slaap is er beroerd van.

Het gebrek aan slaap zorgt ervoor dat ik sneller gespannen ben.

Het gebrek aan slaap zorgt ervoor dat ik sneller gespannen ben. Een huilende baby, een slapende peuter en ik moet het oplossen. Krijg ik ‘m niet stil, dan doe ik iets fout. Mijn schuld. Ik hoor mezelf tegen m’n vriend zeggen dat het voelt alsof ik dit moet oplossen. Alsof alle verantwoordelijkheid bij mij ligt. Maar we zijn samen in de kamer, m’n vriend en ik. “En als ze wakker wordt, dan wordt ze wakker. Dat lossen we dan wel op. Rustig maar,” zegt hij. M’n zoon wordt al wat stiller en de peuter laat zich niet horen. Dus waarom die stress? 

Als hij een paar minuten later tussen ons in ligt, slapend en wel, lig ik nog rustig te worden. Ik realiseer me wat ik net voor het eerst hardop zei: ik voel me verantwoordelijk voor alles wat hij doet of niet doet. Terwijl ik heus wel weet dat baby’s zich niet altijd laten sturen. Dat ze soms iets doen om onverklaarbare redenen. Dat ze stoppen met iets te doen wat ze altijd al deden, gewoon omdat ze aan het groeien zijn, of een mentale verandering doormaken. 

Dan slaapt ie maar weer tussen ons in.

Met dat in m’n achterhoofd, wil ik wat vaker met minder stress een onrustige nacht ingaan. Het idee dat hij gewoon bij ons wil zijn en zich niet alleen wil voelen, is prettiger dan de gedachte dat hij door mij niet slaapt. Dus vanavond proberen we het weer. En gaat ie huilen? Dan ga ik ‘m met liefde halen en troosten. Dan slaapt ie maar weer tussen ons in. Samen zijn we uiteindelijk altijd weer relaxt.