Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik van steeds iemand uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Anne terug op 2025.
Afgelopen zaterdag nam mijn broer me mee naar een theatervoorstelling van Esther Groenenberg en Nynke de Jong met als titel Het leven: een handleiding. Een handleiding kan ik na dit jaar wel gebruiken. Alles wat zeker was in mijn leven is veranderd. In de voorstelling vertelde De Jong dat ze haar levenslessen uit boeken haalt. Verhalen geven antwoord op vragen waar je mee zit.
In mij wist ik het antwoord al
Ik kan me de afgelopen meivakantie nog goed herinneren. Stapels boeken nam ik mee op vakantie in de hoop er antwoorden in te kunnen vinden. Het ging niet goed met mijn relatie en aan alles voelde ik dat er geen oplossing meer te vinden was. Drieëntwintig jaar waren we samen geweest en nu glipte de liefde die ik ooit voor hem voelde als los zand tussen mijn vingers door. We gingen stug door, maar in mij wist ik het antwoord al: het was op.
In de boeken vond ik dit keer geen antwoorden, maar ik vond er wel troost of herkenning of een vlucht uit het dagelijkse leven. De antwoorden moest ik echter in mezelf zien te vinden. Dit najaar hakten we de knoop definitief door: allebei gaan we proberen onze eigen weg te vinden in het mijnenveld dat leven heet. Ik was zeventien toen ik hem leerde kennen, nooit heb ik het alleen gedaan. Nu doe ik het, en hoe: ik zorg de helft van de week alleen voor mijn drie lieve kinderen, zet een eigen bedrijf op en ik geniet van alle vrije tijd en alle vrije keuzes die ik mag maken, alleen.
Het wordt beter, het wordt veel beter.
Maar deze dagen ligt er een allesoverheersende moeheid over me heen. En ook daarover werd gesproken in de handleiding die De Jong en Groenenberg gaven. Nynke de Jong sprak over die moeheid en het grote verdriet, maar ze eindigde met de woorden: ‘Het wordt beter, het wordt veel beter.’ Ik zat daar in het donker mijn tranen hard weg te slikken, maar het lukte me niet. Dat grote verdriet dat in mij zit, viel niet te negeren.
Wat ik het ergste vind van alles? Dat mijn kinderen een leven gaan doorbrengen met gescheiden ouders en dat wij degenen zijn die hen een kras hebben toegediend. Ze zijn verdrietig, hebben het moeilijk en missen het samen een gezin te zijn. We doen ons best dat nog zo veel mogelijk te zijn, want mijn voormalige geliefde en ik hebben het goed samen. We maken geen ruzie, kunnen goed met elkaar praten over hetgeen mis is gegaan en over hetgeen ons in de toekomst nog te wachten staat, maar er is ook iets kapot wat niet meer gemaakt kan worden. En tegelijkertijd zie ik de veerkracht van mijn kinderen, ónze veerkracht om er met elkaar toch weer het beste en het mooiste van te maken.
Ondanks alle pijn, al het verdriet en de allesoverheersende moeheid ben ik trots op mezelf, op alles wat ik dit jaar gedaan heb, voor elkaar heb weten te boksen en open heb weten te breken. En ik kijk uit naar 2026. Een jaar waarin ik mag gaan ontdekken wie ik ben, Anne Kool. Ik zal vast vaak hard onderuitgaan, maar uiteindelijk zal dit alles me sterker maken. Of zoals Nynke de Jong het zei: ‘Het wordt beter, veel beter.’ Ik heb vertrouwen.
Geen reacties