Daniëlle is getrouwd met Jos en moeder van twee jongens en een meisje. Voor wie ze niet altijd de geduldige moeder is geweest…
Elke keer als ik een schreeuwende moeder hoor, dan raakt dat me,” app ik mijn man. Ik staar even voor mij uit en friemel aan de voet van mijn wijnglas. “En ik hoor er de laatste tijd steeds meer. Inclusief mijzelf.”
Ik zit in mijn eentje met een wijntje en mijn laptop voor mijn neus in een yurt in de duinen. Door het de opening van het tentdoek zag ik ze zojuist voorbij dartelen: twee zusjes, allebei blonde haren. Vier en zes jaar, hooguit. Samen met hun moeder, ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Ze heeft lijntjes rond haar ogen. In haar stem zit een kraakje. Haar gezicht moe. En blond haar. Net als de zusjes.
Ze moesten opschieten want er zouden zo gasten komen, hoorde ik haar zeggen. En nu komt er de afgelopen tien minuten alleen maar geschreeuw door doeken van mijn tent. De moeder tegen haar dochters, de dochters tegen hun moeder. Ik probeer me te concentreren op het scherm voor me.
De lijntjes rond haar ogen, de kraak in haar stem, haar vermoeide gezicht. Het is dat ik niet blond ben, maar ik had het zelf kunnen zijn. Ik moest vanmorgen ook opschieten. Want voordat ik in mijn eentje naar deze fijne plek in de duinen vertrok hadden we nog een fotoshoot. Er moesten er nog twee kinderen aangekleed worden, een hond uitgelaten en een tas ingepakt.
Ik heb het je nu al drie keer gevraagd, je gaat je nu aankleden.
“Maar maham, ik ben nog bezig,” zei Mads terwijl hij verder bouwde aan zijn houten treinstation. “Ik heb het je nu al drie keer gevraagd Mads, je gaat je nu aankleden. Ik vraag het nu nog netjes maar ik word echt een beetje boos.” Voor ik het wist stond ik tegen hem te schreeuwen, waarom hij nou verdorie nooit naar mijn luistert en ik dingen altijd vijf keer moet vragen. “Doe het nou gewoon zelf, want als ik het moet doen wordt het niet gezelliger!” hoor ik mijzelf nog roepen. Nee, alsof het nog gezellig was.
Het gebeurt de laatste tijd wel vaker dat ik zo uit mijn plaat ga.
Toen de fotoshoot klaar was ben ik naar deze plek vertrokken. Alleen. Omdat ik rust nodig heb om aan mijn boek te kunnen werken. Rust die ik thuis nu niet voldoende ervaar door alles wat er op mijn bordje ligt, wat ertoe leidt dat ik achter raak met mijn werk, het huishouden, daardoor sneller mijn geduld verlies en vaker dan ik wil als een schreeuwende moeder voor mijn kinderen sta.
Buiten is het weer rustig. Het geschreeuw van net raakt me omdat het me eraan herinnert dat ik soms niet in staat ben mijn kinderen te volgen of ze te begrijpen omdat mijn hoofd te vol zit. Of dat ik gewoonweg door vermoeidheid niet zie wat ze nodig hebben, het ‘mama, kijk eens hier’ als gezeur bestempel, dat niet trek en de vulkaanuitbarsting dan niet meer te stoppen is. Terwijl ik heus wel weet dat schreeuwen niet de oplossing is, maar wel een signaal. Voor mezelf.
Die yurt maakt zich er in ieder geval niet druk om. Die staat hier in al zijn eenvoud een oase van rust te zijn. Misschien moet ik maar eens gaan onderzoeken wat die oase van rust voor mij kan zijn, en alles wat niet in die oase past loslaten. Wordt het vast voor iedereen leuker van.
Dit blog schreef Daniëlle in 2019. In de afgelopen jaren heeft ze haar agenda daadwerkelijk minder vol geplempt.
28 november: ‘En nu is het genoeg!’ Over grenzen aangeven en afspraken maken
Herken je het? Dat je uit je slof schiet om dat de kinderen maar niet luisteren? Dat je kinderen geen ‘nee’ accepteren en voor jouw gevoel een loopje met je nemen. Hoe ga je daarmee om? Waarom werkt straffen vaak averechts en wat kan je dan in vredesnaam wel doen? In dit webinar bespreken we hoe je liefdevol maar duidelijk grenzen kunt aangeven en hoe je kinderen helpt om beter mee te werken en te luisteren. Ook komt aan bod hoe je zélf relaxed en overeind blijft als je kind stormachtig of brutaal is en bekijken we hoe je afspraken met elkaar kunt maken die het leven voor iedereen fijner maken. Lees hier meer over dit webinar.
3 Reacties
Ik las je inleiding en dacht, dit gaat over mij met mijn dochters. Alleen zijn de mijne donker en ouder. Maar het gevoel, de wanhoop, frustratie en het gevoel dat ik elk moment kan knappen, zijn hetzelfde. Vooral als er weer een moetje, bezoekje of frustratie bij komt. Zo herkenbaar. Niet de mama en vrouw die ik wik zijn, maar het gewoon niet in de hand hebben.
En hoor het hetzelfde bij heel veel vrouwen om me heen. Helaas.
Dank voor je openheid! Soms is stemverheffing niet te voorkomen als er een grens gesteld moet worden (bij die jongens van mij iig 😜), maar het wordt vervelend als het lontje om niks steeds korter wordt. Wat zouden we er toch aan kunnen doen hè?
Veel succes met jouw eigen zoektocht. Je bent een goede moeder!
Ik herken het ook. Zo frustrerend als je het zo graag goed wilt doen. Maar soms na een 5e keer waarschuwen/roepen. Overvalt het me dat het met een stemverheffing verder gaat. 6 jaar jong is mijn zoon. Maar oren die niet willen horen. Maar het ergste van alles is dat ik buren heb die een ja knikkende dochter hebben waar geen geluid uit komt. En die buren al 3 maal bij me op de stoep hebben gestaan om mij de les te lezen dat schreeuwen toch wel not done is. En altijd alleen gepraat moet worden met kinderen. Hoe graag ik het ook zou willen. Elk kind is uniek en niet over 1 kam te scheren. Ik hou met heel mijn hart van mijn kind. Maar ook ik ben maar een mens die zijn best doet om een goede mama te zijn.