Structuur

Lisa blikt terug op twee onstuimige jaren met haar Micky Mouse-trui-dragende tijdbommetje.

Er was eens… een levende tijdbom. Twee lentes jong, was ie. En álles, maar dan ook álles moest volgens het vaste patroon. Trap op: zelluf doen! Als ik hem dan snel die trap op loodste (ja ja, relaxte moeders hebben ook soms haast), klonk het bovenaan de trap alsof er een varken werd geslacht. Meneer ging dan op zijn dooie gemak de trap weer af, om deze vervolgens alsnog zélf te beklimmen. Op den duur leerde het me dat ik het hem inderdaad beter allemaal maar zelf kon laten doen, want zo kostte het dubbele schaarse tijd.

De wollen winterjas moest te allen tijden aan, én dicht. Zelfs bij dertig graden Celsius. Aankleden moest in een vaste volgorde: hemd moest matchen bij onderbroek, dan volgden twee matchende sokken (wat in ons huis een vrijwel onmogelijke opgave is), werd er bij voorbaat heel hard ‘geen blouse!’ geroepen en eindigde hij negen van de tien ochtenden in de befaamde Mickey Mouse trui. Brood moest in vier keurig rechte blokjes gesneden worden, zonder korst, mét ham en mosterd. De drinkbeker moest die blauwe anti-lekbeker zijn die altijd lekte en ik moest altijd op dezelfde plek op de bank zitten. Met hetzelfde kussen achter me.

Mijn goede god, dacht ik vaak. Wat is dit voor een wezen? Flexibel houden, flexibel houden, dat kind; soms gewoon eens iets anders dan anders doen. Het leven is nou eenmaal niet gestructureerd en in het kader van ‘leren omgaan met veranderingen’ liet ik soms expres het tijdbommetje ontploffen. Door spontaan met meneer Structuur naar de Ikea te gaan of zo. Even lekker mezelf mindfucken.

Een stemmetje in mijn hoofd riep destijds wel eens dat zijn uitbarstingen buiten proporties waren. Als het huis weer eens te klein was omdat de ham op was bijvoorbeeld. Maar dieper dan dat gingen mijn gedachtes niet. Hoogstens: ‘ik kan zelf ook niet tegen chaos en structuur is fijn.’ Er werden me wel eens observaties door pedagogen aangeboden. We konden scores op laten stellen, rapporten laten maken. Misschien zou het bepaald gedrag verhelderen. Maar het zou ook allemaal de structuur verstoren. En dus koos ik voor rust en structuur. En hing ik daar zelf de handvatten aan: schemaatjes met pictogrammen, pyjamadagen en geen twee activiteiten op een dag. Ik leerde dat activiteiten vooraf duidelijk moeten worden aangekondigd, maar ook weer niet te ver vooraf.

Inmiddels zijn we twee jaar verder. De wollen jas is godzijdank te klein. En mijn Mouseketeer is inmiddels een stuk flexibeler. Zou het een fase zijn geweest, of zouden het toch de genen zijn? Want als op woensdag visdag de visboer op vakantie blijkt te zijn, uit hij zijn teleurstelling in een intens verdriet en denk ik eerlijk gezegd ook ‘shit, woensdag is visdag. Zonder vis’ en voel ik een mild schokje in mijn bovenpan.

Wie is Lisa?

Lisa is 28 jaar oud en moeder van zoon, Mats (4 jaar) en dochter Wiep (bijna 2 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.

Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.