Stoppen

Marloes is moeder van Willem (8 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Wordt het niet eens tijd om te stoppen’, zeg ik tegen mijn net achtjarige zoon die met zijn hoofd op mijn buik ligt terwijl ik hem net heb voorgelezen uit zijn lievelingsboek. Hij trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Waarmee’, lispelt hij met zijn speen half bungelend uit zijn mond. ‘Wat denk je zelf’, zeg ik er achteraan, ‘die speen natuurlijk!’ Hij haalt het ding uit zijn mond, bekijkt ‘m even kritisch en stopt ‘m dan weer terug. ‘Maar ik vind het zo lekker…’

Nooit heb ik een probleem gemaakt van spenen. Ik riep altijd dat ze heus wel vanzelf een keer zouden stoppen. Dat ik toch heus geen pubers met een speen in bed zou hebben over een paar jaar. Maar opeens is-ie acht en denk ik: oeps. Nog geen puber, maar nog drie keer knipperen en hij is twaalf. ‘Ga je die spenen ook weer mee op kamp nemen volgend jaar’, vraag ik hem. Iedere start van het schooljaar gaan ze drie dagen op kamp vanaf groep 4, de afgelopen twee keer kwam hij er nog mee weg, maar ik vrees voor het schoolkamp als hij in groep 6/7 zit.

Heel soms word ik nog weleens wakker met een duim in mijn mond

Hij kijkt peinzend voor zich uit en ik hoor zijn hersentjes kraken. ‘Misschien moet ik ze verstoppen’, zegt hij, ‘of heb jij een idee?’ Ik denk terug aan mijn eigen schooltijd en kijk naar mijn platte duim. Ik heb geduimd tot ik een jaar of, nou ja, veertig was of zo? Ja lach maar, het is echt waar. De laatste decennia natuurlijk amper nog en zeker niet in het zicht van anderen, maar heel soms word ik nog weleens wakker met een duim in mijn mond. En tsja, een duim, die hoef je niet te verstoppen voor je klasgenoten.

Ik vertel hem over mijn duim en samen proberen we het even uit. ‘Nee, dat vind ik niet lekker’, zegt hij resoluut als hij mét speen gaat liggen op zijn kussen.

’s Avonds lig ik in bed nog wat te piekeren als ik verschrikt mezelf betrap met mijn duim in mijn mond. Opeens zie ik mezelf van boven liggen. Juf Marloes met haar grijze haren en rimpels. Met een duim in haar mond! Doe normaal, denk ik bij mezelf, maar ook: ik snap je wel hoor Willem. Kamp is “pas” over tien maanden, we bedenken er wel wat op.