Standbeeld

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 11 en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉

‘We willen Saskia graag een cadeautje geven, willen jullie meedenken?’ Mijn dochter schuift bij ons aan in de woonkamer. ‘Ze neemt afscheid, ik geloof dat ze met pensioen gaat. Ik en mijn vriendinnen dachten eraan om een taart te halen. Is dat leuk?’ 
‘Gaat Saskia weg?’ roep ik dwars door het relaas van mijn dochter. 
‘Ach!!’ Voor ik het weet schiet ik vol. ‘Nou moet ik huilen!’ roep ik. 
Meewarig kijkt dochter me aan. Mijn man doet met haar mee. Zijn blik is wel net iets liefdevoller, maar samen vinden ze me best raar. 
Het interesseert me niets. ‘Maar Saskia is zo fijn!’ zeg ik. 

Saskia is de naam die de afgelopen twee jaar vaak voorbij kwam. En dan vooral in a good way. Ik hoorde ook andere namen aan de eettafel. Van de docent die hoofdschuddend dochters’ onvoldoendes voor wiskunde terug gaf. Van de docent die vroeg ‘of ze haar pillen wel had geslikt vandaag’. Van de docent die bij de mentor verhaal ging halen omdat ze ervan overtuigd was dat onze dochter in haar les een stoel kapot had gemaakt. Wat de mentor daaraan zou kunnen doen is ons tot op de dag van vandaag een raadsel.

Ze zag dat ze hard moest werken voor haar voldoendes

Maar Saskia van biologie had oog voor mijn kind. Ze zag dat ze hard moest werken voor haar voldoendes en stimuleerde haar. Ze begreep dat de les over eetstoornissen gevoelig lag. Saskia hield de klas in toom, was streng doch rechtvaardig, en werd gerespecteerd door haar leerlingen. Ik heb haar nooit persoonlijk ontmoet, maar het kan niet anders dan dat dit een docente was die reuzegoed begrijpt wat voor vlees ze in de kuip had met mijn dochter. Altijd als mijn dochter over deze vrouw vertelde, zakten haar schouders en gleed de ontspanning over haar gezicht. 

De afgelopen jaren was school zo’n zoektocht dat we nu de afslag nemen naar een andere school. Saskia fungeerde al die tijd als een baken voor mijn kind dat soms op het punt van verzuipen stond. Als ouder op afstand vertrouw je stilletjes op het vangnet dat zo’n docent biedt – want zodra je kind zich binnen de muren van de school bevindt, houdt jouw invloed op. 

Wil je een kaartje voor haar meenemen?

‘Wil je een kaartje voor haar meenemen, voor bij jullie afscheidskado?’ vraag ik mijn dochter. Snel pak ik een pen en mijn kaartendoos, en schrijf een aantal woorden van dank. Nog steeds wat geëmotioneerd plak ik de envelop dicht. Ik wist pas hoe belangrijk Saskia was toen ik hoorde dat ze uit het zicht zou verdwijnen. 

Even later kijk ik onze dochter na die naar de schuur loopt om haar fiets te pakken. Wat had ik veel kinderen deze docente nog gegund. En wat hoop ik dat ze kan genieten van een welverdiend pensioen. Een kaartje is helemaal niet genoeg, bedenk ik me. Docenten als deze verdienen een standbeeld.