Lees, relatie

Slaap

We staan bij de auto. Ik besluit de luiertas nog even aan een snelle inspectie te onderwerpen.
“Er zitten geen luiers in de luiertas!” constateer ik.
“Echt niet? Heb je die er niet ingedaan?”
“Ik? Jij zou de luiertas inpakken, dus ik ging ervan uit dat jij dan ook kijkt of alles erin zit.”
“Jij had ‘m gisteren meegenomen, dus jij had de luiers aan moeten vullen.”
“Het is maar goed dat ik nog kijk, waarom heb jij niet gekeken?”
“Maar ga jij ze nou halen of moet ik het doen?”

Hè gezellig, pissig op de parkeerplaats. Het komt door het slaaptekort. We lijden er allebei aan. Een tekort aan slaap gaat knagen aan je geduld, je relativeringsvermogen en je gevoel voor humor. En ik ben supersnel geïrriteerd. Reuzegezellig. Vooral voor hem.
Wat is het toch jammer dat je als stel nachtouders elkaar alleen maar meer in de weg zit in plaats van dat je elkaar tot steun kunt zijn. Het is maar goed dat we straks bij zijn ouders zijn, want in het bijzijn van anderen kan ik me op de een of andere manier een stuk beleefder gedragen. Vanaf het moment dat we weer in de auto stappen vind ik altijd wel iets om over te katten. Het maakt echt niet uit wat hij zegt, alles is verkeerd. En vervolgens vind ik dat weer heel stom van mezelf, moet ik huilen, zegt hij niet iets liefs of juist iets té liefs en beginnen we weer van voor af aan. Ik vind mezelf een echt zeikwijf en ik haat zeikwijven.
Stellen die een kind krijgen om hun relatie te redden hebben er echt helemaal niets van begrepen.

“Ik doe helemaal niet leuk,” zeg ik.
Hij zegt niets. Het is ook een onmogelijke zin om op te reageren. Beamen is fout, maar mij tegenspreken is nooit goed. Ik besef dat ik hem in een onmogelijke positie breng.
“En ik vind het moeilijk om het niet te doen, terwijl ik eigenlijk wel leuk wil doen.” Voeg ik eraan toe.
Ik duik in zijn lange armen en hij knuffelt me.
“Je wordt vanzelf wel weer leuk,” zegt hij.
Hij had het niet beter kunnen zeggen. En laten we het hopen.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

17 Reacties

  • Reageer beetje 3 december 2015 at 19:52

    He ja, precies, zo voel ik me ook de laatste tijd, maar hopen inderdaad dat het over gaat.. Ik ben in ieder geval niet de enige met dit gevoel/geval.

    • Reageer Sanne Windey 3 december 2015 at 20:26

      Vermoeiend hè, als je zo’n bui hebt? Maar het gaat over, echt. (zeg ik ook tegen mezelf)

  • Reageer Nathalie 3 december 2015 at 20:20

    Oeh… Zo herkenbaar…

    • Reageer Sanne Windey 3 december 2015 at 20:27

      Je bent niet de enige!

  • Reageer Janneke 3 december 2015 at 20:36

    Oe ja inderdaad, heeeeeel herkenbaar. En het duurt al veel te lang. ?

    • Reageer Sanne Windey 3 december 2015 at 20:46

      Dat ze ons nog leuk blijven vinden, hè? 😉

    • Reageer Irene 3 december 2015 at 23:56

      Helemaal eens!

      Ben blij dat ik niet met mezelf getrouwd ben, zo tolerant was ik vast niet geweest… ?

  • Reageer Renaat 3 december 2015 at 20:40

    Pfff hoe herkenbaar alleen jij hebt slaapgebrek als excuus, dat excuus heb ik niet meer! Mijn jongens worden nu ouder en ik merk dat ik af en toe ook op hen af ga reageren. Ok misschien is mijn excuus dan dat ik als enige vrouw met vier mannen moet zien te overleven met al hun rotzooi en mannendingen! Daar wordt je eens in de zoveel tijd gewoon sacherijnig van en daarna voel ik me heel schuldig…☺️

    • Reageer Sanne Windey 3 december 2015 at 20:56

      Haha, dat is vast ook niet makkelijk met zo veel mannen.

  • Reageer Hester 3 december 2015 at 20:52

    Heel herkenbaar. Het kost mij momenteel ook erg veel moeite, terwijl ik zo graag leuk wil doen.

    • Reageer Sanne Windey 3 december 2015 at 20:58

      Stom hè? Terwijl ik hem juist het allerliefste vind.

  • Reageer Anieke 4 december 2015 at 09:42

    Pfoeh gelukkig, fijn om te merken dat ik niet enige bitch ben die zichzelf zo lekker in de weg kan zitten 🙂

    • Reageer Sanne Windey 6 december 2015 at 21:31

      Vermoeiend hè?

  • Reageer Erika 4 december 2015 at 18:24

    Heel herkenbaar.. Vooral het “zeiken” in de auto. 😉

    • Reageer Sanne Windey 6 december 2015 at 21:31

      Ja, de auto is daar een uitstekende plek voor, haha.

  • Reageer Het plan | zenmam 16 december 2015 at 20:31

    […] mijn man heb ik vaak discussie. Ik las laatst deze blogpost en herkende mij er meteen in. Gelukkig voor mij nog zo’n paar 100 andere mama’s. Oef. […]

  • Reageer Barbera 21 december 2015 at 22:54

    Auto is inderdaad de beste plek om ruzie te maken (lees: al je frustraties van de afgelopen week er uit te gooien). Die arme man van me zit als een rat in de val kan geen kant op en ik ga maar door en door. Vooral fijn als we op familiebezoek gaan. 1.5 uur rijden.
    Het is een wonder dat we nog samen zijn maar gelukkig is bij ons het tij aan het keren! Jongste 4 oudste 7. Zo lang heeft het dus ook geduurd ?
    Dus een hart onder de riem voor al die andere “zeikwijven”: het komt echt goed! Mijn man zei vaak: ach is het weer zo ver? Is het zeikuurtje weer begonnen? Maar hoe leuk ik het ook vind als hij lacht: als hij dat op dat moment deed werkte dat als een rode lap op een stier!
    Relax mama’s! Het komt allemaal weer goed!

  • Laat je reactie achter