‘Wat ben ik lekker bezig, hè mama?’ Quin speelt voor het eerst in tijden zélf met Lego en bouwt een voetbalveld.
‘Ja, jongen, héél lekker.’
Ook als hij met de trein aan het spelen is, mag dat niet onopgemerkt blijven.
‘Mama?’
‘Ja?’
‘Zie je wel hoe goed ik aan het spelen ben?’ Hij is zelf blijkbaar ook best onder de indruk, maar wil het toch zeker weten.
‘En of ik dat zie!’
En als hij twijfelt, checkt hij het voor de zekerheid.
‘Mama, vind je dat ik goed kan hardlopen?’
‘Wat vind jezelf?’
‘Ik vind van wel. Ik heb hard geoefend de laatste tijd.’
‘Goed zo, jochie.’
Voor Quin is het soms best lastig om op zijn onderbuikgevoel te vertrouwen. Die onderbuik geeft namelijk niet zoals bij andere kinderen heel duidelijk ja of nee-signalen af. Om daarin toch te groeien stelt hij gewoon heel veel vragen. Die bevestiging heeft hij nodig. Daarmee checkt hij of het antwoord klopt met wat zijn intuïtie hem vertelt.
Er zijn kinderen die die bevestiging niet zo nodig hebben. Zoals Zora. Als zij iets in de prullenbak gooit, komt ze doodleuk naar me toe gedribbeld en houdt ze haar hand in de lucht. De eerste keer gaf ik haar verbouwereerd een high five. De bevestiging dat ze het goed gedaan had, kwam ze gewoon zelf even halen.
‘Goed gedaan, schat.’
‘Ja, hè?’
‘… eeeh, ja…’
Als ze na het eten zit te tekenen aan tafel en ik even wegloop om koffie te zetten, roept ze me direct terug. ‘Kijk, mooi mama! Móói!’
Ik zie twee streepjes op papier staan.
‘Prachtig, schat.’
Met puzzelen gaat het net zo. Na twee stukjes roept ze: ‘Goed gedaan!’
Zora heeft een rotsvast onderbuikgevoel waarop ze nu al blind lijkt te vertrouwen. Ze is geboren met een gezonde dosis zelfvertrouwen waardoor zij niet die vragen hoeft te stellen die Quin zo geruststellen. Zij bepaalt zelf wel of ze iets goed kan of wilt doen.
Als we ’s middags naar de speeltuin gaan, neemt Quin zijn zusje op sleeptouw. Als ik ze weg zie hobbelen, pakt Zora haar broer bij de hand. Ze kijkt naar hem omhoog en zegt: ‘Kin, mij helpen?’
Ik zie Quins oren gloeien van trots.
Geen reacties