Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 11 en een dochter van 14. En over zichzelf natuurlijk 😉
‘Ik ga naar mijn kamer.’ Het zijn vijf woorden die ik al jaren dagelijks hoor. Ze zijn onderdeel van bijna ieder gesprek dat ik thuis met mijn dochter voer. Bij binnenkomst uit school, aan het einde van de avondmaaltijd, soms zomaar terwijl we net gezellig op de bank zitten. Ik weet dat tieners zich graag terugtrekken, maar het kan steken in mijn borst. Zodra ze de trap oploopt slaat de onzekerheid toe. Is ze oké? Moet ik niet meer gesprekken met haar voeren? Hoe houd ik de verbinding?
Dan, op een door-de-weekse avond, staat mijn veertienjarige ineens afwachtend voor me. Het feit dat ze afdaalt uit haar kamer om een vraag te komen stellen is een moment om hoe dan ook te koesteren.
‘Mam. Wil jij een rondje met mij rijden?’
Dit is niet zomaar een rondje, dit is een enorme uitnodiging.
Ik laat haar vraag op me inwerken. Een rondje rijden staat voor samen een stukje cruisen terwijl zij de liedjes mag uitkiezen, we nergens over praten, maar alleen maar naast elkaar zitten, en zingen. Of rappen. Dit is niet zomaar een rondje, dit is een enorme uitnodiging.
Maar het is ook half tien ‘s avonds. Dat is over het algemeen het moment waarop ik zoetjesaan de dag afsluit. Ik blik omlaag naar het huispak waarin ik rondloop. Het is een wijd, warm, lichtblauw Robijnbeertjes-pak, waar je eigenlijk niet dood, laat staan levend op de snelweg, in gevonden wil worden. Ach, wat boeit het. Ik krijg de kans om een ‘relatiegebaar’ te maken, dat leerde ik van mijn favoriete opvoedpodcast. Zo’n moment pak ik met beide handen aan.
‘We doen het’, zeg ik. ‘Echt?’ vraagt mijn dochter, verbaasd-verheugd.
‘Yes. Hup, schoenen aan, jas mee. Let’s go.’
Ik stijg stante pede in haar achting.
Even later kachelen we het dorp uit, de ring op. Een rondje rijden is hier eigenlijk een rechthoek, even gas erop op de snelweg, tien kilometer verderop afslaan en langs de vaart en de weilanden terug naar huis. We zingen samen, heel hard. Met Creep, van Radiohead. Met Kanye West, ook al is dat absoluut not done. Maar hell, niemand hoort ons. Ik vertel haar over het concert van Estelle dat ik zo’n twintig jaar geleden bijwoonde in de Melkweg. Kanye was daar als surprise-act. Ik stijg stante pede in haar achting. Dat is ook het enige wat we bespreken. De playlist is ons script. We blèren mee met Adele, Doechii, Bhad Bhabie, Froukje, TV Girl. De helft zingen we samen, op de liedjes die ik niet ken luister ik naar haar vaardigheid om rapteksten woord voor woord te onthouden, en haar fijne zangstem.
De nacht valt in. Weilanden, huizen, boerderijen, we sukkelen er tevreden zingend voorbij. Ik kijk om me heen en geniet van het moment. Het blijkt maar weer: Je kunt ook in verbinding zijn zonder iets te zeggen.
Verbinding houden met je puber? Snap dat dan!
Hoe houd je contact met je puber? In het boek Snap dat dan! staan ook handige en praktische tips voer hoe je verbinding kunt houden. Maar daarnaast nog veel meer informatie over de puber van nu. Want ja, het is echt anders om nu puber te zijn.
Want de wereld is niet meer hetzelfde. Sterker nog, de wereld is nog nooit zo snel veranderd als in de afgelopen tien jaar. Van prestatiedruk tot Andrew Tate, van Snapchat tot klimaatverandering. Met Snap dat dan! leer je pubers zien in het licht van de huidige maatschappelijke ontwikkelingen.
En hoe bespreek je dit soort dingen met je adolescent? Dat komt dus óók uitgebreid aan bod in ons boek Snap dat dan! In het laatste deel, de toolbox, vind je praktische tips, onder andere in het hoofdstuk: De kracht van goede verbinding, zorg dat je ze echt ziet.
Alle links in deze blogpost zijn affiliate links van bol.com
Geen reacties