Priscilla verruilde in 2021 haar drukke leven in Nederland voor het eilandleven op Curaçao. Deze week is ze met haar man en vier kinderen (drie meisjes van 7, 9, 10 en een jongen van 13) terug gekeerd naar Nederland. Hieronder het laatste blog dat ze op het eiland schreef. Je kunt hier haar verdere (remigratie)avonturen volgen.
“Mam, ah toe. De puppies zijn zó schattig. Mogen we er eentje, pleaseeeee?” Een tijd geleden waren wij bij een hondenstichting waar wel tien kwispelende puppies werden geknuffeld door potentiële baasjes. Fluffy viervoeters in overvloed, want Curaçao heeft een groot zwerfhondenprobleem. Het eiland zit met een probleem, maar ik indirect ook! Kinderen meenemen naar een hondenopvang zonder een hondje te kopen. Ik noemde het een inschattingsfout, mijn partner noemde dit ‘een beetje dom.’ Toegegeven: ik geef hem groot gelijk. Je neemt ook geen hongerig kind mee naar Jamin en verbiedt het snoep te kopen, dat is ronduit zielig. Enfin, na jaren zeuren is er nog steeds geen hond.
Wél kochten we Brownie en Marshmellow. “Mama, ze zijn de liefste hamsters van de hele wereld! Als we nu héél goed voor de zusjes zorgen, mogen we dan alsnog een hond?” Ik negeerde hun vraag en hield wijselijk mijn mond. Los van onze twee knaagdiertjes hebben we namelijk nog méér dieren in en rondom de woning. Zo viste mijn jongste dochter een poos geleden weer een grote leguaan met een net uit het zwembad (normaliter zagen we die bijzondere reptielen achter glas in de dierentuin) en zet mijn oudste dochter een hagedisje op haar hoofd. Gewoon omdat ze dit grappig vindt. Freek Vonk is er niets bij!
Zijn drolletjes in onze tuin neem ik voor lief.
Een greep ongenodigde (huis)dieren die wij afgelopen jaren aantroffen: schorpioenen in de wasmand, grote kikkers in het washok, gigantische rupsen in de boom die uiteindelijk op de patio terechtkomen, razendsnelle dikke duizendpoten die lelijk prikken (zelfs eentje in bed aangetroffen) en reuze kakkerlakken. Oh, wat verlang ik naar Moos in Nederland. Een doodgewone grijze kat van de buren. Geen poespas, gewoon Moos. Zijn drolletjes in onze tuin neem ik voor lief.
Hamsters dus. Alleen… vervoert de blauwe vliegtuigmaatschappij in het belang van de gezondheid en veiligheid van haar passagiers uitsluitend katten en honden. Houston, we’ve got a problem! We moeten dus afscheid nemen van Brownie en Marshmellow. Op zoek naar een nieuw baasje mét lieve kinderen is het doel. Deze missie was vrij snel voltooid, wel met een vleugje drama, oftewel verdrietige dochters met dikke tranen. En het drama werd nog groter toen we onlangs van het nieuwe baasje hoorden dat Brownie is gaan hemelen.
R.I.P. Brownie en hallo puppy. Of konijn. Want nu zeuren mijn kinderen wederom elke dag om een puppy (of konijn). We beginnen weer van voorafaan: “Aah, mam. Dat is toch zielig? Mogen we echt niet…”
En ik? Ik knik zachtjes en zeg: “Ik denk erover na.”
Ayo (tot ziens), Priscilla
Geen reacties