Puberfood en superfood

Cezanne is moeder van een 13- en een 16-jarige en neemt voor de Club de afdeling pubers voor haar rekening. Als peuter at haar oudste niks. Eenmaal op de middelbare ging hij zich te buiten aan frikandelbroodjes. Zijn die verleden tijd nu hij eiwitten telt?

Mijn 16-jarige heeft het licht gezien. Met een vers sportschoolabonnement op zak vanwege de verhuizing, kijkt hij voortaan fitnessfilmpjes. En slaat mij met zijn kennis om de oren. “Je moet per kilo lichaamsgewicht 0,8 gram eiwit per dag eten,” verkondigt hij als een fitgoeroe in de dop.

Ik denk terug aan de peuter die hij was. Toen hoorde ik vooral: “Vinnik nie lekker.”“Lussik niet mama.” Hij dreef me tot waanzin in zijn jonge jaren. Tot hij anderhalf jaar was, at hij alles. Daarna ging het snel bergafwaarts. We hebben eindeloos zitten soebatten aan tafel. Met prakjes. Met vakjesborden. Met vers en uit een potje. Met belonen, dansjes, stickervellen, ‘stinkende best-punten’ en het onvermijdelijke gemopper.

Hij hield stug vol met zijn lussikniebewind. Iedereen wil een kind met doorzettingsvermogen en een eigen wil. Behalve als ie anderhalf is en alleen witte pasta eet.  “Het is belangrijk dat uw kind voldoende groente eet,” vertelde de huisarts enigszins belerend toen ik het aankaartte. “Ik kan hem toch moeilijk in de judogreep houden en het erin gooien,” brandde op mijn lippen.

Op een bepaald moment heb ik het losgelaten. Ik wilde niet langer apart koken en doen alsof ons huis een à la carte restaurant was. Dan at hij maar wat extra’s overdag. Meer fruit. Komkommer.

Na een paar relatief rustige eetjaren, gingen we op de middelbare school een nieuwe fase in. De gesmeerde bruine boterhammen kwamen per kerende post weer terug. In de derde mochten ze in de pauze naar buiten, sinds die tijd maakte hij zijn krantjesgeld op aan kaas- en frikandelbroodjes uit de supermarkt. Tegenwoordig zit hij op het mbo, eet hij nog altijd matig en heeft hij een voorliefde voor zoet en vet. Het zij zo. Hij is mij intussen in lengte voorbij, groeien doet hij toch wel.

Deze week stonden we samen voor het koelschap in de supermarkt. Ik legde uit dat dure proteïneshakes niet nodig zijn als je gezond en gevarieerd eet. Hij luisterde half en keek likkebaardend naar dure, hippe eiwitrijke plastic bakjes (die na bestuderen net zoveel eiwit bevatten als de goedkoopste magere kwark).

Net ging hij boodschappen doen voor de lunch. Hij stapt de keuken in met wat dingen voor mij en het plan een omeletje te gaan maken. “Want daar zit veel eiwit in,” aldus mijn fitboy. Ik prijs hem en vraag tegelijkertijd of hij nog meer eet. “Ja, ik heb onderweg twee donuts op. Moet wel een beetje leuk blijven hè, dat gezondheidsgedoe.”

Wie is Cezanne?

Cezanne (49) vond zichzelf aardig ingewerkt in het moederschap. Toen haar zoons (nu 16 en 13) naar de middelbare school gingen, kreeg het moederschap een nieuwe dimensie. Een fase met koude frikandelbroodjes voor de lunch, nieuwe vriendschappen met onbekende kinderen, merkkledingwensen en puberperikelen als hermetisch afgesloten badkamers en verloren telefoons. Lastige onderwerpen als vuurwerk, energiedrankjes en alcohol doen hun intrede en hoe houd je pubers eigenlijk gemotiveerd (wie het weet, mag het zeggen)? Cezanne schrijft de komende tijd over de Afdeling Hormoonhuishouding thuis. En oh ja, kan iemand ook eens die hond uitlaten?

Ps. Ooit twitterde Rob Trippy (@spacyfiek):

Het is 100% op onze zoon van toepassing, al valt zijn energiedrankconsumptie – bij mijn weten – gelukkig mee.