Ik hoor het mezelf nog zeggen: “Nee, we zijn niet zo van de potjes. We maken alles vers.” Ik zei dit tegen een vriendin die geen kinderen heeft. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze me uit liet praten en me niet met een pollepel voor m’n hoofd sloeg. Ik ging het allemaal anders en vooral béter doen.
Mijn kind zal alleen vers bereid voedsel krijgen.
Mijn kind zal geen tv kijken.
Mijn kind zal nooit bij ons in bed slapen.
Mijn kind zal altijd andere mensen begroeten.
Mijn kind zal aan tafel blijven zitten.
Mijn kind zal nooit schreeuwen.
Mijn kind zal altijd met aandacht voorgelezen worden.
Mijn kind zal iedere dag een frisse neus halen in de buitenlucht.
Mijn kind zal even moeten wachten als ik in gesprek ben.
Mijn kind zal elke dag vers fruit krijgen.
Mijn kind zal nooit een speen hebben.
Je mag lachen. Ik was een ontzettend goede moeder voordat ik kinderen kreeg. Ik bied alsnog mijn excuses aan aan alle moeders die ik wel wist te vertellen dat het echt belangrijk is dat je je kind altijd met de fiets brengt, in plaats van met de auto. Of dat het heul belangrijk is dat kinderen tot het einde van de maaltijd aan tafel blijven zitten. Of om altijd met volledige aandacht met je kind bezig te zijn. Hmmm hmmm, ja, ja.
Bij de oudste hield ik de meeste principes nog wel vol. Mijn lief had er met zijn achtergrond als chef-kok een persoonlijke missie van gemaakt om Lieve alleen maar verse groenten te geven. Als ik voorzichtig opperde dat een eenmalig potje echt niet voor direct afstervende smaakpapillen zorgt, kreeg ik de wind van voren. Tot onze tweede kwam, we beiden net van baan gewisseld waren en we ’s avonds om tien uur ons met onze laatste krachten naar ons bed sleepten, in plaats van nog dertig soorten groenten alvast voor te koken. De potjes stonden in rijen van drie in zes verschillende smaken in de kast. Gelukkig eet hij nu mee met de pot. Pizza. Zitten ook heus wel groenten op.
2 Reacties
Hahaha heerlijk en ZO herkenbaar! Ik heb geloof ik een paar weken enthousiast wortels staan pureren en toen vond ik het wel mooi geweest. En de rest van het lijstje: ik kan ze allemaal afvinken 😉
Haha. Geweldig. Ik was ook wel van het vers en dat lukte me nog ook omdat we al zonder zout kookten. En wij kregen zo ongeveer al onze groenten uit de moestuin van schoonmoeder en van vrienden van mijn ouders. Dat maakt het wel makkelijker. Wat overbleef pureerde ik en dat ging in kleine blokjes in de vriezer. Maar…ik vond ook,om onze zoon meer smaken te laten proeven, dat hij eens in de week een potje moest krijgen. Dit heb ik volgehouden tot onze kleine man 8 maanden was (en omdat hij bij 30 weken geboren is kreeg hij pas vanaf 6 maanden zijn eerste oefenhapjes), het potje met vis en druiven wat ik hem voorschotelde was niet naar de smaak van meneer. En wij vonden het zelf ook stinken. Dus gewoon prakken wat wij aten en anders een prutje uit de vriezer. Inmiddels is hij 12 en lust alles, proeft alles, dus ook hier is het goed gekomen.
Ook met zijn pleegzusje trouwens dat, toen ze met 3 1/2 bij ons kwam) niets luste. Ze kende heel weinig smaken. Nu is het net zon fijnproever als haar grote broer. Heerlijk. Kan me niet meer voorstellen dat ze in het begin een kwartier over 1 hapje appel deed en bij de warme maaltijd met de deksels nog op de pannen al zei: lust ik niet.
Ik weet het: ik heb ontzettend veel geluk. Bij onze zoon was het toverwoord: van kleins af aan erbij in de keuken en “helpen”. Ons meisje helaas niet, maar die zag haar broer genieten van het eten!