‘Keet is live!’ zie ik op instagram. Wat, live? Kan dat nu ook al?
Ik zit in een vakantiehuisje op Terschelling met drie vriendinnen. Onze schrijfvakantie noemen we dat. Oftewel: ons excuus om bij te komen, op te laden en afstand te nemen. We staan op het punt om naar de Mexicaan te gaan als ik nog even mijn Instagram check. Ik zie op mijn scherm een nieuw icoontje bij Keets profielfoto. ‘Live!’ Ik klik het aan en het stralende hoofd van mijn dochter verschijnt op mijn telefoon. Ze praat tegen het scherm en skateboardt.
Het duurt een paar seconden voor ik doorheb wat ze doet: ze voert tricks uit die ze via kijkers van haar livestream door krijgt. De opdrachten vliegen over het scherm.
Eva, Miloe en Tischa kijken over mijn schouder mee. Een paar jaar geleden kenden we elkaar nog niet eens en nu delen we met het grootste gemak een huisje en een slaapkamer. Miloe neemt zelfs mijn charmante gesnurk voor lief.
‘Waar kennen jullie elkaar eigenlijk van?’ vroeg iemand me laatst op een vrijdagmiddagborrel. Ik dacht even na. ‘Via Twitter,’ antwoordde ik hem. Hij keek me een beetje ongeloofwaardig en lacherig aan. Ik merkte dat het me irriteerde, die lach. Ik meende de superieure blik te zien die sommige mensen uit de kast trekken als ze trots zeggen dat ze niet op Facebook zitten. Alsof al die anderen die dat wel doen slaaf zijn van hun smartphone en slachtoffer van de 21e eeuw. Alhoewel dit waarschijnlijk vooral mijn eigen gedachtes waren en niet die van mijn gesprekspartner. Want ook hier op Terschelling Facebooken, Twitteren en Whatsappen we wat af. En dat noemen we dan afstand nemen. Een week vertoeven in een wifiloos gebied, dat zou pas afstand nemen zijn. In de Quest Psychologie las ik die dag al een artikel van iemand die een maand zonder internet probeerde te leven vanwege verslavingsverschijnselen. In andere media barst het van de artikelen over alle nadelen en gevaren van social media met cyberpesten als vijfkoppig monster.
Ondertussen zie ik dat vriend Mitch ook op Instagram live zit te kijken naar Keet en hij vraagt of ze een 50/50 wil doen. ‘Doe een kickflip,’ typt een andere volger in. Ik graaf in mijn geheugen naar een truc en roep een compleet verkeerde term. Al snel heeft ze door dat ik ook online ben.
Mijn vriendinnen hebben inmiddels hun jassen aan om naar buiten te gaan, maar we staan nu allemaal om mijn telefoon heen naar mijn hele blije dochter te kijken.
‘Waar is je helm?’ typ ik in.
Keet reageert meteen en roept ‘mijn helm zit in mijn tas mam.’ Voor ik het weet sprint ze met telefoon in haar hand naar de kantine, zie ik wat schokkerige beelden en heeft ze haar helm op. En dóór gaat ze.
Ik zie opeens glashelder alle voordelen van social media. Van de online wereld die mij niet alleen deze drie lieve nieuwe vriendinnen schonk, maar die mij laat meekijken in het leven van mijn puberdochter. Die ervoor zorgt dat opa en oma veel meer betrokken kunnen zijn bij hun kinderen en kleinkinderen. Dankzij mijn online hardloopmaatjes trek ik vaker dan anders mijn hardloopschoenen aan. En de online Club van Relaxte Moeders geeft mij de kans om dagelijks duizenden moeders een hart onder de riem te steken.
Net als bij alles in het leven wat leuk en lekker is, kleven er natuurlijk ook behoorlijk wat nadelen aan social media. Maar daar wordt al genoeg over geschreven. Ik wil bij deze een ode doen aan mijn iPhone. Aan wie ik zo veel moois heb te danken.
Gerustgesteld dat Keet haar helm op heeft en een topavond heeft, sluit ik Instagram af. We vertrekken met zijn vieren naar het restaurant. En ja, die telefoon die laat ik de komende paar uur in mijn tas zitten.
Wil je vanaf nu nooit meer een blog van de club missen? Sinds kort mail ik iedere zondag een nieuwsbrief met het weekmenu en alle artikelen die de week ervoor op de Club van Relaxte Moeders zijn verschenen. Als je ook nooit meer iets wilt missen, vul dan onderstaande formulier even in!
Geen reacties