Ode aan de kraamhulp

Ria heette ze en Ria was iedere ochtend onze redding. Vol spanning hielden we de klok in de gaten, want als het acht uur was, dan hadden we weer een nacht gered. Zo’n baby is allemaal leuk en aardig, maar als de kleine er écht is en ineens ook écht huilt sta je elkaar toch even aan te kijken.

“Eh… En nu?”
“Ja, weet ik veel. Zal ze honger hebben?”
“Of kan ze niet slapen?”
“Nee, want ze huilt.”
“Ja, dat hoor ik ook. Even proberen aan de borst?”
“Laten we dat doen.”
“Nee, dit is het niet. Ik heb net ook al gevoed, dat kan het ook niet zijn.”
“Maar wat kan het dan zijn?”
“Ja schat, pak anders de gebruiksaanwijzing even.”
“Zeg, ga jij een beetje grapjes lopen maken, ik wil dat ze stopt met huilen. Ik vind het zielig.”
“Ik vind het ook zielig!”

Maar om acht uur stond Ria weer op de stoep. Gehuld in een smetteloos wit jasje dat niet deed vermoeden dat er weer een dag was aangebroken die in het teken zou staan van bloed, melk en poep. Zoals het de beste chef-koks lukt om aan het eind van een lange dag in sauzen roeren en met pannen jongleren brandschoon blijven, zo bleef ook Ria de hele dag rondlopen als onze eigen witte engel.

Er is geen academie voor ouders, maar Ria kwam dicht in de buurt. Ze gaf ons hele colleges over borstvoeding, luiers en hygiëne. Ze checkte ‘mijn onderkantje’ met een vanzelfsprekendheid alsof ze de krant las en als mijn moeder kwam, dan had Lieve de kleertjes aan die ze van haar had gekregen.

Na die paar dagen heb ik met tranen in mijn ogen afscheid genomen. Wat zou ik haar missen. De routine waarmee ze Lieve waste, het gemak waarmee ze een luier verschoonde en de fruithapjes die ze vermomd als complete tropische eilanden op bed kwam brengen. Ik zou het nu allemaal zelf moeten doen. En dat lukte. Al vraag ik me tot op de dag van vandaag af hoe ze altijd zo smetteloos wit bleef.