Nog een jaartje

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Ik ga ook maar eens wat doen’, app ik naar mijn beste vriendin. Het is maandagochtend halftien en voor het eerst in zes weken is het eindelijk stil om me heen. Niemand die vraagt om een snoepje, niemand die vraagt waar iets ligt, niemand die me mama noemt. Mijn vierde kop koffie van de dag drink ik in een teug leeg. Om me heen is alles opgeruimd, de vaatwasser is leeg, ik kan er echt niet meer omheen, ik moet nu echt wat aan mijn studie gaan doen.

De treden naar zolder voelen hoger en zwaarder dan ze zijn, met lood in mijn sokken hijs ik mezelf naar boven en met een diepe zucht laat ik me op mijn bureaustoel zakken. Als ik naar buiten kijk, zie ik dat de zon door de wolken piept en het laatste waar ik nu zin in heb is een verslag maken over rekenlessen die ik voor de zomervakantie heb gegeven. Ik zie als een berg op tegen de vijf uur aan videomateriaal die ik door moet ploegen en terug moet brengen naar maximaal dertig minuten.

Wat is die pabo toch een verschrikkelijke opleiding

Ik lees de opdracht nog eens door en word al moe bij het idee dat ik elke stap van mijn rekenlessen moet onderbouwen met theorie en een goede zelfreflectie. Waar ben ik aan begonnen, vraag ik me af, wil ik dit nog wel, denk ik er achteraan. Ja kom op, spreek ik mezelf vanbinnen toe, houd het einddoel voor ogen, pep ik mezelf nog eens op. ‘Wat is die pabo toch een verschrikkelijke opleiding’, app ik moedeloos naar mijn man. Hij antwoordt meteen, ‘nog maar een jaartje, dan ben je ervan af’.

Hij heeft gelijk. En wat is nou eigenlijk een jaar? Vorig jaar begon ik net als leerkracht in groep 5 en daarna groep 4. Dit schooljaar is groep 3B mijn klas. Met tweeëntwintig leergierige koppies die ik allemaal mag leren lezen, schrijven en rekenen. Met wie ik mag zingen en dansen, knutselen en tekenen. Ik heb zin om voor te lezen, met ze te kletsen, gesprekken te voeren in de kring, ze te laten groeien, een beetje verder te helpen.

Nog een jaartje, houd ik mezelf voor. Nog één jaar onophoudelijk verslagen tikken, lesvoorbereidingsformulieren invullen, nutteloze reflecties schrijven en talloze video’s bewerken. November 2025 is de deadline. Ik kan dit, pep ik mezelf weer op. ‘Kom op, je kunt het’, appt mijn beste vriendin tegelijkertijd. Ze heeft gelijk, ik ga maar eens wat doen.