Het was een tijd stil rondom onze blogger Lisa. Die hier op de club onze ‘single mom’ was en moeder van een zoon (dinsdag al weer 12) en een dochter (9 jaar). Na een periode van stilte hier is ze inmiddels niet meer single, is er babyzoontje bij en heeft ze de ‘pen’ weer opgepakt.
Een half geleden was het moment daar, het moment dat ik voor de derde keer moeder werd. Tevens het moment waarop ik alle in de jaren daarvoor verzamelde vrouwelijkheid, schoonheid, sportiviteit en stralendheid verloor. Althans, zo voelt het.
‘Er is niks meer van mij over!’ mijmer ik voor de zoveelste keer terwijl de tranen over mijn wangen rollen. ‘Ik voel me zo’n nietsnut met een baby in een draagzak die de opgedroogde satésaus van gisteren nog in z’n haren heeft zitten. Wat kan ik eigenlijk nog? Wat ben ik eigenlijk nog?’
Mijn man knikt voor de zoveelste keer en zegt bemoedigend dat het echt wel weer goed komt. Het is na de eerdere twee zwangerschappen óók allemaal goed gekomen. Toch? ‘Komt goed Lisa, echt.’
De doos met tissues wordt al mijn kant uitgeschoven.
Een week later neem ik afscheid bij mijn baan en daar wordt door mijn leidinggevende, lekker voorspelbaar, gespeecht. De doos met tissues wordt al mijn kant uitgeschoven en daar zit ik met mijn baby op schoot, al mijn collega’s om mij heen en mijn leidinggevende staand voor mij met een vol getypt A4 in haar hand.
‘Lieve Lisa…’
Ze vertelt onder andere hoe ze mijn kritische blik gaan missen, mijn scherpe humor en mijn oneindige geduld. Mijn empathie, oog voor een ander en het niet uit de weg gaan van pittige discussies.
Over wie gaat dit?
Over wie gaat dit? Vraag ik mezelf af terwijl mijn leidinggevende maar doorratelt. Humor? Empathie? Geduld? Waar heeft deze vrouw het over. Het klinkt overigens als een leuk mens hoor, dat hele A4tje. Maar ik herken mezelf er niet meer in. Het lijkt allemaal weg, verdwenen, foetsie toen ik bevallen ben. Nul komma nul geduld meer over en empathie? Alleen nog voor mezelf en mijn huisgenoten. Bij discussies ga ik tegenwoordig huilen in plaats van ze strijdlustig aan te gaan. Kritisch ben ik ook niet meer. Ik ben blij als aan het einde van de dag iedereen nog in leven gehouden is en ikzelf minimaal om twaalf uur ben aangekleed. Een joggingbroek telt ook.
‘Er is niks meer van mij over,’ mijmer ik als ik thuiskom voor de zoveelste keer terwijl de tranen over mijn wangen rollen.
‘Komt goed Lisa, echt,’ klinkt er bemoedigend.
Geen reacties