Maud is nu 31 weken zwanger. Ze houdt ons wekelijks op de hoogte over hoe ze dat ervaart.
“Hoe kan het dat de strijkplank hier rechts nogal bruin wordt?” vraag ik me hardop af. Ik hoop dat mijn man het hoort, zodat hij even komt kijken. En het probleem komt oplossen. Want dat is wat vaders (in spé) doen, toch?
Maar hij hoort me niet, dus ik ga nog maar even verder. Ach, wat is dit een leuk zwart-wit setje. En van wie hadden we dit schattige blauwe rompertje ook alweer gekregen? Goh, dat strijken heeft nog voordelen ook, ik weet gelijk weer welke kleertjes we allemaal hebben.
Dat ik hier een paar uur zou staan strijken op babykleertjes – ik had het een paar jaar geleden niet kunnen bedenken. Toen riep ik op een verjaardag nog, in reactie op een bekende die zei dat ze de hele middag had gestreken: “Strijken? Dat doen mensen die tijd teveel hebben!”
Ze reageerde met een verontwaardigde, zo niet bijna dodelijke blik. Maar die deerde mij niet. Waarom strijken, als je de was ook rechtstreeks uit de droger in je kleerkast kan ophangen?
Maar nu moet ik toch een beetje toegeven. Al is het maar omdat ik niet meer alles ineens kan doen door mijn beperkte energie en de bekkenpijn. Het was me niet gelukt deze babykleertjes gelijk toen ze droog waren, op te bergen. Dus lagen ze dagen te wachten in de wasmand, tot ik uiteindelijk toch maar besloot om voor het eerst van mijn leven de strijkbout ter hand te nemen.
Inmiddels begint het hier wel een beetje ‘versnirkt’ te ruiken. Ik roep de vader in spé nog eens, die nu wél komt kijken naar mijn harde werk. Trots wijs ik naar de gevulde kast: “Kijk eens hoeveel ik al heb gestreken, knap hè!”
Maar hij werpt geen enkele blik op de prachtige collectie. In plaats daarvan grijpt hij direct naar de bout én trekt hij de stekker uit het stopcontact. “Ik zei nog zó dat je die strijkbout nooit áán op de strijkplank moet laten staan!”
Geen reacties