Niets nuttigs doen

Het is 23.00 uur en ik zit achter mijn laptop. Alsof ik in de redactie van het televisieprogramma Kassa zit doe ik onderzoek naar de beste babyfoon voor de laagste prijs. Terwijl Joost onderuitgezakt op de bank RTL Late Night kijkt, vuur ik om de haverklap vragen op hem af over de aankoop die ik echt vanavond nog moet doen. Wil hij er een met of zonder camera? Is het handig als het apparaat ook de temperatuur weergeeft en slaapliedjes afspeelt? En wat vindt hij van een babyfoon-app? Na vraag 234 kijkt hij me ietwat vermoeid aan en vraagt waarom ik dit per se NU wil regelen. Terwijl ik zo nonchalant mogelijk zeg dat dat juist zo relaxed is aan verlof, dat je alles kunt doen op het moment dat jij er zin in hebt, groeit de fronsrimpel op zijn voorhoofd. ‘Volgens mij ben jij als je aan het werk bent rustiger dan nu,’ mompelt hij terwijl ik de post ook nog opruim en een set bedverhogers aanvraag.

Voor mijn verlof had ik er zo naar uitgekeken. Ik zou een maand lang alle Netflix-series ‘bingewatchen’, ongegeneerd zakken M&M’s naar binnen werken, geen to-do-lijstjes meer nodig hebben en mijn laptop stof laten vangen in de kast. Maar toen het eindelijk zover was, lukte het niet. Als ik een uur lang niets nuttigs uitvoerde voelde ik me een spijbelende puber die elk moment betrapt kon worden. Want als je net als ik gewend bent om je eigenwaarde af te laten hangen van het wel of niet kunnen afstrepen van alle zelfopgelegde taken, is alles loslaten een uitdaging die je liever aan je voorbij laat gaan.

Tijdens een koffiedate vertel ik mijn vriendin Marijke bedremmeld dat ik zelfs tijdens mijn verlof ontspannen best ingewikkeld vind. Maar ik blijk niet de enige. Ze vertelt dat ze tot voor kort geneigd was om aan het eind van haar vrije dag zowel haar vriend als zichzelf te overtuigen van wat voor belangrijks ze allemaal had gedaan; boodschappen, de was, een stofzuiger door het huis. De paar uur Netflix kijken vergat ze daarbij voor het gemak te noemen, omdat ze zich daar schuldig over voelde. Ik herken het direct. Ik vertel Joost ’s avonds ook liever wat ik allemaal wel heb gedaan dan niet en laat het geluid van mijn telefoon aan als ik ’s middags op de bank lig te slapen. Als de dood dat iemand belt en ik later moet toegeven dat ik de wereld aan de binnenkant van m’n ogen aan het bekijken was.

‘Maar,’ zegt ze. ‘Sinds ik me realiseer dat ik af en toe zo’n momentje niets nuttigs doen nodig heb en er een leuker mens door word lukt het me een stuk beter.’ En dat is niet alleen fijn voor haarzelf, maar ook voor haar vriend en kinderen, vertelt ze erbij. Dat opende mijn ogen.

Sindsdien slaap ik uit, kijk ik series, lees ik boeken, doe ik middagdutjes, zet ik mijn telefoon op stil, eet ik kilo’s chocola, woon ik in mijn chillpak en schuif ik de dingen op mijn takenlijstje net iets makkelijker door naar morgen. Echt nog niet altijd zonder schuldgevoel, maar het begin is er. Want als ik de rust neem waar ik zo naar verlang en toegeef aan mijn eigen behoeften, kan ik ’s avonds tijd met Joost doorbrengen en heeft Gerritje straks hopelijk een relaxte moeder.

Dus als het weer eens niet zo goed lukt om te ontspannen, denk ik aan deze twee voor mij zo belangrijke mannen. Want hun geluk is volgens mij een hele goede reden om af en toe totaal nutteloos bezig te zijn.