Irma is moeder van vijf kinderen. Haar zoon Guus is 7, haar eerste tweelingdochters Maartje en Renée zijn 3 en de tweede tweeling (Judith en Nikkie) is één. En dat voor iemand die voorheen had bedacht dat ze niet al te veel kinderen wilde, en zeker niet al te dicht op elkaar qua leeftijd. Bij ons op de club deelt ze hoe het haar en haar kinderschare af gaat!
‘Ja, het was een fijn weekend, ik ben blij dat ik ben gegaan, maar ik wil nu terug naar de kindjes.’ Terwijl ik het tegen mijn vriendin zeg, voel ik een vlaag van heimwee in mijn buik. Mijn vriendin knikt en beaamt: zij wil ook graag naar haar zoon en dochter.
Vier dagen hebben we in Zuid-Engeland doorgebracht met onze vriendinnengroep vanwege een reünie van onze universiteit. Het was een weekend vol sociale interactie, feest, urenlang genieten van chai latte’s in een café, grote mensengesprekken en te laat in je bed liggen. Allemaal dingen die ik, die midden in de tropenjaren zit, niet meer gewend ben, en daarom des te fijner.
We zitten die middag op het station op de trein naar vliegveld Southampton te wachten. Enkele minuten later ontvangen allebei onze telefoons een sms bericht.
Uw vlucht KL1072 op OCT05 is geannuleerd. Onze excuses hiervoor. Nieuwe boeking met LM0534 op 06OCT SOU-NCL 8.30.
We lezen dat onze vlucht geannuleerd is vanwege storm in AMS, terwijl bij ons in SOU de vogeltjes fluiten. Met het besef dat we vandaag niet meer thuiskomen, en dus niet de wangetjes van onze kinderen, die hun moeder vreselijk missen, kunnen zoenen, nemen stress en verdriet de overhand. In de trein naar het vliegveld houden we elkaars hand vast en vloeien de tranen. We beseffen ons bovendien dat ‘NLC’ niet hetzelfde is als ‘AMS’ en dat de KLM ons met een enorme omweg via Newcastle naar huis wil laten vliegen.
Die avond in het hotel komt door het open raam de geur van kerosine naar binnen. Langs de dichte gordijnen schijnt een fel wit licht van buitenaf. Het is donker in de hotelkamer, buiten is het stil, binnen hoor ik voetstappen en stemmen – zowel boven me als naast me. Dit hotel doet nog het meest denken aan een kartonnen doos. Mijn vriendin ligt naast me vredig te slapen. Zelf ben ik al uren wakker. De onrust giert door mijn lijf.
Dat ik die nacht niet kan slapen, is ons geluk. Mijn nachtelijke zoektocht op het internet levert ons uiteindelijk een directe vlucht naar AMS op met een andere vliegmaatschappij. We zoenen 24 uur later alsnog die zachte wangetjes, en terwijl ik dat doe, besluit ik de komende tijd gewoon lekker thuis te blijven.
Geen reacties