Krissie is moeder van twee pleegkinderen (tien en elf jaar oud). Sinds november schrijft ze voor ons over het pleegouderschap. In dit blog vertelt ze over de bezoekjes van haar pleegdochters moeder bij hun thuis.
Vera’s moeder is op bezoek. Vanuit mijn ooghoek volg ik hun vaste rituelen. Eerst een foto van Vera alleen, dan eentje van hen samen. Een kopje thee met een koekje. Nagels lakken, een spelletje doen, samen kleuren. Vera weet feilloos de lipgloss en mascara te vinden in haar moeders handtas, dus ook ‘make-uppen’ is een terugkerende activiteit. Vanmiddag is ze samen met haar mama, de vrouw met dezelfde gitzwarte haren als zijzelf. De persoon die haar maakte, de moeder die haar negen maanden heeft gedragen. Maar ook de ouder die niet langer voor haar zorgen kon.
“Ik ben de bank,” roept Vera zodra het Monopolyspeelbord op tafel ligt. “Jij krijgt vijf biljetten en ik tien, want ik ben de jongste.” Binnen no time is Vera eigenaar van zo’n beetje alle straten, van de Neude tot de Kalverstraat. Ook het daaropvolgende potje maakt ze haar moeder genadeloos in met behulp van haar zelfverzonnen spelregels. Grenzen aangeven lukt mama niet en dat weet Vera maar al te goed.
“Mam, mag ik een chocolaatje?” Vera kijkt mij vragend aan en ik zie haar moeder ineenkrimpen. Zíj is mama! Ik voel haar machteloosheid wanneer ik in moet grijpen als Vera te ver gaat en ik hoor haar onhandige antwoorden als Vera vragen stelt waarop ze het antwoord niet weet. Van de taal die moeder en dochter eens zo vanzelfsprekend samen spraken weten ze nu de woorden niet meer terug te vinden.
Ze zijn in elkaars leven, maar toch is er afstand. Vera’s moeder weet niet dat ze inmiddels alweer schoenmaat 37 heeft en dat ze het allerliefste spaghetti eet, met extra veel geraspte kaas er bovenop. Ze onthoudt niet wie op dit moment haar beste vriendinnen zijn en hoe die jongen uit haar klas heet die ze stiekem best wel leuk vindt. Ze ziet niet dat Vera’s slaapkamerdeur iedere avond open moet blijven staan omdat dit haar helpt rustig in slaap te vallen.
Ik zorg voor het kind van de vrouw die nu in mijn huis is. Ik breng haar ’s ochtends naar school, ik troost haar als ze verdrietig is en geef haar een extra nachtzoen voor het slapengaan. Ik ben een moeder voor haar dochter geworden. Ik stuur haar wekelijks updates, foto’s en filmpjes via WhatsApp. Ik zorg voor attenties en aandacht op verjaardagen en op Moederdag. Maar het zal nooit genoeg zijn. Omdat deze vrouw, deze moeder, altijd zal blijven voelen dat de rol die ik in Vera’s leven speel, de functie is die zij niet kan vervullen.
Wie is Krissie?
Samen met haar man zorgt Krissie voor Vera (11) en Thomas (10), twee pleegkinderen die al een heleboel hebben meegemaakt in hun korte leven. Krissie heeft één missie: pleegzorg meer op de kaart zetten. Daarom schrijft ze over haar bijzonder mooie gezin op haar website. Zo hoopt ze een eerlijk kijkje te geven in het vaak hectische, reuze gezellige, soms ingewikkelde en zeker nooit saaie leven van een bevlogen pleegmoeder.
Geen reacties