Minder interessant

Irma is moeder van vijf kinderen. Haar zoon Guus is 7, haar eerste tweelingdochters Maartje en Renée zijn 3 en de tweede tweeling (Judith en Nikkie) is één. En dat voor iemand die voorheen had bedacht dat ze niet al te veel kinderen wilde, en zeker niet al te dicht op elkaar qua leeftijd. Bij ons op de club deelt ze hoe het haar en haar kinderschare af gaat!

Zijn bibberende stem en de pijn in zijn mooie groene ogen gaan me door merg en been. 
Onze zevenjarige was al een paar dagen opstandig, boos. Van het ik-zet-me-overal-tegen-af-soort. Alles was stom en niks was goed, keuzes of beslissingen nemen een moeizaam gebeuren. Mijn man en ik hadden deze eerste zomervakantie met z’n zevenen al héél vaak tot tien moeten tellen, soms met succes, en soms niet.

Deze modus bij onze oudste zoon is ons niet vreemd, en dus pingpongde in mijn hoofd de vraag ‘waarom?’ Ik piekerde en piekerde en kwam er niet uit, en mijn moederhart deed zeer. Zelf wist hij ook niet goed waarom er zo’n donkere wolk boven zijn hoofd hing. 
Maar plots is hij daar: het antwoord, de realisatie, het besef. Ik loop naar Guus toe en kniel bij hem neer. 

Hij barst in huilen uit en leunt tegen me aan.

‘Guus. Als we met het hele gezin ergens zijn, trekken jouw vier zusjes veel aandacht. Veel mensen willen even naar ze kijken en iets over ze zeggen, omdat ze tweelingen zijn. Heb je daar last van?’ 
Hij barst in huilen uit en leunt tegen me aan. Ik hou hem stevig vast en voel zijn pijn, en tegelijkertijd de opluchting omdat ik eindelijk weet wat hem dwarszit. 
‘Iedereen kijkt naar mijn zusjes omdat ze zo schattig zijn en niemand naar mij. Het is alsof we vijf iPads zijn waarvan er vier oplichten en één niet, en die iPad ben ik’. 

Op pad zijn met vier jongere zusjes, twee sets tweelingen met een grote aaibaarheidsfactor: twee heerlijke peuters en twee dreumesjes die je wel op kunt eten. Vier schoonheden die iedereen om hun kleine vingertjes winden. Dan kun je nog zulke prachtige groene ogen en de allermooiste rossige haren hebben en ontzettend goed moppen kunnen vertellen: naast zoveel schattigheid ben je als zevenjarige, ik zeg het maar gewoon zoals het is, gewoon een stuk minder interessant voor de buitenwereld. Hoeveel pijn dat bij Guus moet doen, dringt deze vakantie goed tot ons door. Ik houd het dan ook bij het schrijven van dit blog niet droog. 

Hoe men ons benadert als we gezamenlijk ergens zijn, daar hebben we niet veel invloed op. Mijn man en ik denken hard na over tactieken om ook Guus in zo’n interactie naar de voorgrond te schuiven, het liefst door middel van een rake opmerking. Ideeën zijn welkom. 
En, kom je zo’n uit de kluiten gewassen gezin als wij tegen, glimlach dan even tegen álle kinderen, alsjeblieft.