Frauke is (ondanks haar Hollandse naam) een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Begin dit jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (11) en Tristan (10) hun vader na een jarenlange ziekte. In korte blogs schetst Frauke voor ons wat het verlies van een partner en vader doet met een jong gezin. Ze schildert momentopnames, zowel mooie momenten, maar ook verdrietige.
Luxemburg. Samen met een vriendin doen we een driedaagse trektocht in het Müllerthal, langs grote rotsformaties, door bossen met smalle steile paadjes en kleurrijke zomerbloemetjes. Twee vrouwen en 5 kinderen, voor me loopt op dit moment Tristan. Het is de laatste ochtend, hij geniet ervan dat het hem lukte, 40 km stappen en hij verlangt naar het weekend met nichtjes en neefjes bij oma en opa, de eerstvolgende gebeurtenis op onze planning.
In mijn beide kinderen zie ik Olivier
‘Mama’, zegt Tristan, ‘weet je nog, de Legendariërs, die strip die ik graag lees?’ Die ken ik nog en ik hum bij wijze van antwoord. ‘In één van de albums draagt iemand een magische armband. Daarin zitten de geesten van de gestorvenen. Die praten met hen. ‘Ik begin te zien waar het naartoe gaat. ‘Wat zou dat leuk zijn’, zeg ik, ‘kunnen praten met hen.’ ‘Nee nee, het wordt nog beter, mama. Wanneer hij de armband kapot slaat, dan komen de doden terug tot leven.’
‘Ik wou dat ik zo’n armband had. Ik zou hem dadelijk kapot slaan’, voegt hij er aan toe.
We komen op een breder stukje pad, en ik ga naast hem lopen. Ik sla mijn arm om hem heen en geef hem een kus op zijn hoofd. Al drie dagen lang zie ik Olivier lopen in mijn beide kinderen: enthousiast en bedachtzaam tegelijk. Onvermoeibaar, in goede conditie en zonder een seconde te zeuren. Ik ben zo triest en zo trots.
Geen reacties