Het leven als gescheiden ouder confronteert je veelal, en vaak gestaag, met de nadelen van het gescheiden ouderschap. Het is nogal aanpoten in de zomervakantie. Wekenlang een kleuter en een peuter met een overschot aan energie entertainen. Wekenlang wordt er tegen je gepraat. Of geschreeuwd. Of gevloekt. Of gezongen. Wekenlang stel je hét kamperen in eigen tuin uit, in de hoop dat ze je aanbod zullen vergeten. Maar na drie weken lig je dan toch op dat luchtbed in je eigen tuin, en concludeer je dat je dit briljante plan beter op dag één tot uitvoering had kunnen brengen om het drie wekenlange gezeur te voorkomen.
Oke, ik geef het toe. Na drie lange weken, is mijn batterij volkomen leeg(gezogen).
Maar elk nadeel heeft z’n voordeel. Zo ook dat gescheiden ouderschap. Want na drie weken verschijnt er achter de wolken een stralende zon. De zon, a.k.a. de andere helft van het gescheiden duo.
En wat blijkt? Het delen van de vakantieperiode (mits de zon er zin in heeft) kan zeeën aan tijd en lucht creëren. Hier is dat het geval. En mijn ex-wederhelft is dan ook onderweg.
Rest mij enkel nog het verzamelen van wat energie voor het inpakken van de logeertassen. Op de één of andere wonderbaarlijke manier heb ik daarvoor nog wel wat achtergebleven energie in mijn bezit.
Hup, tas open. Er gaan vier zwembroeken, zes badpakken, zwembandjes, zonnebrandcrème, zwemvesten en tien setjes kleding in de tas. In tweevoud. Pyjama’s, ondergoed, sokken, in twintigvoud. De t-shirts en de broeken worden aan elkaar gekoppeld, om zo te voorkomen dat ik een vakantiekiekje ontvang met daarop mijn dochter in een pyjamabroek van haar broer, en een shirt dat eigenlijk bij haar tuinbroek hóórt. Laarzen voor de regen, sandalen voor het strand, slippers voor de supermarkt, en sneakers voor… weet ik het.
Dan verschijnt na drie weken de zon. Hij neemt ze mee, voor de andere drie weken. Ik zwaai. Ik huil. Ik zwaai. En huil. Ik zwaai huilend.
Als ik terugloop naar binnen is het stil. De jasjes zijn weg van de kapstok, de schoenen waar ik al drie weken mijn nek over brak zijn weg. Het speelgoed ligt stil. Alles is stil. En dát de komende drie weken.
Ik vind er niks aan.
Lege nest syndroom: -Als je kinderen het huis uit gaan, verandert het huis voor sommige mensen ineens van een gezellige drukte naar een sombere leegte. Veel mensen krijgen dan ook te maken met het zogeheten ‘empty nest syndroom’: een depressief syndroom bij mensen (vaak vooral vrouwen) waarvan alle kinderen het huis verlaten.-
Geen reacties