Na een ‘gezellig’ weekendje weg met zijn vieren vloog er opeens een komkommer door de kamer bij Miloe. Waarom dat gebeurde heeft ze weer prachtig beschreven in een column.
Ik was van plan om er een paar plakjes af te snijden en de boterham met kaas ermee op te leuken. Maar in plaats daarvan smeet ik de komkommer door de kamer. Net terug waren we van een weekendje weg. Een weekendje waarin kleuterdochter besloot de peuterpuberteit dunnetjes over te doen en drie keer per dag huilend op de keukenvloer lag, zoon in één van zijn beruchte ‘ik-wil-niks-en-vind- alles-stom’ fases zat en man en ik onze al wekenlang durende irritatie- en verwijtenmodus naar het Waddeneiland hadden verplaatst. Op weg naar huis dempte ik de gemoederen op de achterbank met een beeldscherm en checkte zelf 34 keer mijn mail, Facebook en Twitter om het doffe gevoel vanbinnen niet te voelen.
Bij thuiskomst leverden de kinderen de IPad onder groot protest in, waarop de oudste zijn frustraties botvierde op zijn zusje. Man ging zich omkleden voor zijn Zeer Belangrijke Werkbespreking, ik had honger, zag een gang vol tassen en er lag nog een lange vakantiedag voor me. “Willen jullie elkaar met rust laten?” vroeg ik op tamelijk normale toon, ondertussen passief agressief kaas schavend. Mijn zoon gaf zijn met een stuiterbal spelende zusje een duw. Ze begon te huilen. “Alsjeblieft. Ga uit elkaars buurt!” riep ik een stuk harder terwijl ik de kaas op het brood smeet. “Geef die stuiterbal terug, die is van mij,” gilde mijn dochter terwijl mijn zoon er treiterend mee zwaaide. “Laat! Elkaar! Met! Rust!” Ik gilde nu op hun volume, terwijl ik woedend een stuk uit de komkommer hakte. Mijn dochter huilde nu hysterisch en kneep haar broer in zijn arm. Hij stortte hevig schreeuwend ter aarde. Er vloog een komkommer door de kamer.
‘Ik trek dat lawaai gewoon niet,’ verklaarde ik komkommer-gate de volgende dag tegen vriendin R, mijn knagende schuldgevoel wegspoelend met witte wijn. ‘Kan het zijn dat je je niet gehoord voelde?’ vroeg ze. Ik keek haar verbluft aan. ‘Dat gevoel had je vroeger natuurlijk ook weleens, wie weet reageer je daardoor zo heftig.’ Ik denk aan de keren dat ik tijdens het eten iets wil vertellen maar niet boven het kindergeschreeuw uitkom. Na twee pogingen stop ik geïrriteerd met praten, ruim de tafel mokkend als een peuter af en blijf zeker nog een half uur zwijgen, ondertussen kokend van binnen. Als jullie me niet willen horen zeg ik toch gewoon niks meer?
Lang heb ik het hevige temperament van mijn kinderen de schuld gegeven als ik de controle verloor. Dat ik emotioneel reageer omdat ze soms op oud zeer drukken, negeer ik liever. Pijnlijke, donkere gevoelens gaan we tenslotte liever uit de weg, laten we het vooral leuk houden. De vliegende komkommer was een wanhoopskreet. Mijn kinderen hoorden me niet, mijn man hoorde me niet. Ik voelde me alleen omdat hij wegging. Ik voelde me alleen als hij thuis was. Dat zei ik niet, want zeggen dat je je alleen voelt is net zoiets als naakt gaan hardlopen. Dus verborg ik me achter een muur die ik dichtmetselde met verwijten. Dat ging best goed. Tot mijn kinderen er steeds meer steentjes vanaf braken.
‘Toen ik laatst zo boos werd op jou en Nina en met een komkommer gooide,’ zei ik een paar dagen later tegen mijn zoon, ‘toen voelde ik me eigenlijk een beetje rot.’
Mijn zoon knikte. ‘Ik ook. Ik wilde eigenlijk Nina niet zo pesten, ik wilde samen met de stuiterbal spelen. Maar ik durfde dat niet te vragen, want misschien zou ze nee zeggen. En toen ging ik haar pesten. Want dat is makkelijker.’
Miloe van Beek is journalist, eindredacteur, columnist en moeder van Otis (9) en Nina (5). Je kunt Miloe ook volgen op Facebook.
Meer columns van Miloe vind je ook in ons ontploeterboek
Miloe schreef net als Eva Bronsveld, Roos Schlikker en ikzelf mee aan het boek Van achter het behang tot over je oren. Het boek gaat over relaxed opvoeden en moederschap, en bevat naast columns ook opvoedtips en tips om relaxed te blijven. We sluiten ieder hoofdstuk af met een bingo of uitspraak zoals je gewend bent op de Club van Relaxte Moeders. Je kunt het boek hier bestellen en ook een stukje inkijken. De prijs is €17,50.
4 Reacties
Mooi geschreven en héél herkenbaar allemaal. Kom toch wel even hard binnen! Dank je!
Ik denk soms dat ik de enige ben waar wel eens iets uit frustratie door de kamer vliegt. Fijn te lezen dat dat niet zo is.
Dank je voor het delen!
Heel herkenbaar, dank je
Zo herkenbaar, zeker vandaag. Dag na kerst, kinderen eigenlijk gewoon nog heel moe van alle indrukken, en het omgegooide ritme. Omdat mijn man en ik in de zorg werken, toch ook oppas, maar dan een nichtje van me in plaats van de vertrouwde mensen. En omdat t plan technisch t fijnst was ook derde kerstdag met de familie bij elkaar te zijn, moesten ze ook mee lunchen. Met als gevolg, baby van 7 maanden over de vermoeidheid heen pas toen we thuis kwamen. Peuter van 3 die zich overal aan stootte, ruzie maakte met oudste zus van bijna 5. En die van 5 kan alleen maar schreeuwen.
Ik schreeuw t zelfde als jij, geef elkaar de ruimte, ik voer een telefoon gesprek. Probeer t uit te leggen aan de ander kant, maar ik versta haar niet eens meer want oudste gilt alles bij elkaar omdat armband stuk gaat.
Eenmaal opgehangen geeft ik op wat ik wilde doen, zet de tv aan, geef ze een klein glaasje met prik en ga er tussenin zitten.
`na enige minuten leg ik uit dat ik moe ben, maar echt even voor t werk duidelijkheid moet krijgen, dus ik nog even achter de pc ga zitten. En ook even geen lichamelijk contact. Daarna kom ik er weer bij zitten. Het werkt, ik bekijk het nieuwe rooster en bedenk wanneer we oppas nodig hebben. Kom tot de conclusie dat ik de goede keuze heb gemaakt minder te gaan werken, t is goed zo.
Ik plof tussen mijn kinderen, vraag wat ze willen eten en vertel wat we na t eten gaan doen. Geen stijd meer tussen de oudste, baby gaat na de fles heerlijk slapen en daarna mee onder de douche met grote zussen.
Eenmaal alledrie in bed is t nog heel even lastig, knuffel kwijt!!! gelukkig na een zoektocht van 20 minuten is ook deze terecht. Ik uit mijn frustaties hierover, zeg dat ik niet boos ben, geef aan dat ook ik mijn best doe, ik ook mama zegt de oudste. Dan smelt mijn hart. Na een dikke kus en knuffel gaan ze alldrie slapen.