Knutselen en loslaten

Eén van de grote uitdagingen van het moederschap is wel ‘loslaten’. Voor Els is dat niet altijd makkelijk. Een middagje knutselen leverde haar in ieder geval wat zelfkennis op,en een vieze keuken en dit blog. 

“Waar zijn de ogen?” “Oog!” “En waar moeten we die plakken?” Ze wijst naar het hoofd van het gele uiltje. Ik trek de oogjes van het stickerpapier en geef ze aan Fleur. Zonder te kijken plakt ze ze op het uiltje. Ik trek de oogjes er weer af en help haar ze op de goede plek te plakken. Met het buikje, de vleugels en het snaveltje help ik meteen. Samen plakken we het uiltje op het gestempelde papier. “Wauw!”

Knutselen met mij is als een peuter met een pot sudocrème. Geen goede combi. Zodra ik verf zie, verander ik in een bazig monster en begin ik het hele project te micromanagen. Bij het resultaat kun je je afvragen wie er nou precies geknutseld heeft. En dan nog het klaarzetten, opruimen en schoonmaken (dat honderd jaar duurt) voor tien minuten knutselen. Ook niet echt mijn ding. Toch heb ik me vandaag laten meeslepen in haar enthousiasme toen we voor het schap vol felgekleurde knutselzooi stonden.

En vingerverf, dat leek ook een goed idee toen we daar stonden. In welke verhuisdoos is het verfschort eigenlijk beland? Oké, trui uit, grote slab om, plastic op de tafel, in de plastic kinderstoel, doekjes in de aanslag. Mij maken ze niet gek. Ik doe een schietgebedje en trek het gele potje open. Met haar gestrekte wijsvingertje begint ze nauwgezet een figuur op het blad te zetten. Dat gaat keurig. Maar na geel komt in rap tempo rood. En blauw. En groen. Tussen de kleuren door veeg ik haar vingers af. Ik probeer het bij te houden, tot ze enthousiast met twee handen het uiltje vol groene verf smeert en ik mezelf het eraf zie vegen. “Die is toch al mooi gekleurd, schat? Ga maar het papier verven.”

Van mama naar controlfreak in twee seconden. Op mijn linkerschouder verschijnt een engeltje in de vorm van een kinderrechtenactivist, op mijn rechterschouder een streng duiveltje als gemene voetbalcoach. Time-out.

Ik krijg een herkansing. “Hier lieverd, ga maar verven,” zeg ik tegen Fleur en geef haar een nieuw vel. Ze leeft zich flink uit. Het papier is van haar. Trots kijk ik toe hoe ze daar zit alsof ze een zorgvuldig uitgedacht plan ten uitvoer brengt. “Laat dat kind creatief zijn”, roept het engeltje. “Beheers jezelf!” roept het duiveltje. Ik grijp niet in, ik grijp niet in, ik grijp … “De verf is geen handcrème Fleur.” Ze knutselt een nieuw uiltje. Ogen scheef, lijfje op de kop. We plakken het op het schilderij. Ze geeft de uil een kus. Ik ben te laat. Ze ziet eruit als een doorgelopen Picasso. Als een gewonde soldaat begin ik het slagveld op te ruimen.

Het knutselfestijn is voorbij. In de speeltuin achter ons huis plof ik naast die aardige moeder van hierachter op het bankje. Een begripvolle blik. “Vreselijk hè? Dat gesmeer. Knutselen doen wij alleen nog als de oppas er is. Of voor de verjaardag van oma.” Verward kijk ik haar aan. “Er zit verf op je wang…”

Overigens is knutselen net als bij Els, ook niet echt mijn ding. En dat gaat het ook niet worden vrees ik. Maar gisteren kreeg ik van de Vlaamse Lobke Gielkens van de site leukewereld.be haar nieuwe boek over…. juist ja knutselen. En andere leuke dingen om met je kinderen te doen.  Omdat, mezelf kennende, het boek bij mij hoogstwaarschijnlijk in de kast blijft staan, wil ik het graag aan één van jullie geven. Als je interesse hebt, laat dat dan weten in het reactieveld onder dit blog. Dan doe ik hem morgen naar iemand op de post.

Happy Kids, is een kalenderboek met meer dan 100 gratis of betaalbare uittips om de leukste plekjes van België (en Nederland) te ontdekken én met leuke, duurzame en goedkope DIY-tips for kids voor elke gelegenheid. Het boek kost in de winkel €19,95. Je kunt hem ook bij bol.com bestellen.

 

 

 

 

Els Dillerop

Els is moeder van Fleur (2) en Elfi (0) en getrouwd met Frank. Naast moeder is ze docent Frans, vertaler en tekstschrijver.