Lisa is alleenstaande moeder (oftewel power moeder) van Mats en Wiep. Je kinderen alleen opvoeden betekent ook alleen keuzes maken. Daarover schreef ze deze week dit blog.
Eigenlijk bestaat je hele leven uit maken van keuzes. Ze maken kan al knap lastig zijn. Het uitvoeren van die gemaakte keuzes, is een tweede. En zien of de door jou gemaakte keuze de juiste was, is een derde.
Het begint al bij het afgaan van m’n wekker: snoozen of opstaan. Dan: kleren kiezen. Vol overtuiging trek ik mijn bomvolle kledingkast open. Om vervolgens te twijfelen over een jurkje, jeans, gympen of sweater. Of iets daar tussen in. No time to waste, ik heb tenslotte voor nog twee anderen een kledingkeuze te maken in datzelfde kwartier.
En daar zijn ze dan: mijn goedemorgen-kinderen-met-een-eigen-mening (‘Nee! Niet die trui, ik wil mijn krokodillentrui!’).
Dan: koffie! Geen keuze. Maar na de koffie zijn daar de keuzes in broodbeleg (‘doe maar mosterd met avocado,’ aldus de peuter met eigen mening), wie zit waar aan tafel, wie mag als eerste zijn tanden poetsen, en wie mag er spelen met de hydraulische graafmachine.
Keuzes, keuzes. Keuzes voor jezelf. Keuzes voor je kinderen. Keuzes dóór je kinderen. Keuzes door niemand. Keuzes die geen keuzes zijn. Grote keuzes, kleine keuzes. Maar aan het eind van het liedje komt het toch altijd bij mij terug. Rechtsom of linksom. De consequentie van de gemaakte keuze staat altijd recht voor mijn neus. Soms gehuld in een krokodillentrui.
En nee, dat valt niet altijd mee. Want heel soms, heb ik opeens door dat ik geen robot ben. Al doe ik af en toe wel alsof. Of ik maak mezelf wijs een robot te moeten zijn. Even. Nu. Vandaag. Even blokken die gevoelens en emoties. Want juist díe maken keuzes maken zo ingewikkeld. Was die krokodillentrui soms maar mijn grootste zorg van de dag, in plaats van ’s avonds nog twijfelen of het wel de juiste zet was om de kinderstoel inclusief kind weg bij de keukentafel te halen en twee minuten in het washok te zetten omdat ze de ketchup honderd procent zeker expres in haar haren smeerde. En is het nou wel handig om in huilen uit te barsten als de peuter vraagt, ‘maar mama, vind jij papa dan niet meer lief?’
Gat in de grond, waar ben je? Ik wil in je zakken. Nu.
Maar nergens was een gat te bekennen, en dus zeg ik zo relaxed mogelijk: ‘Jawel, maar eerst vond mama papa zooooooo lief (waarbij ik mijn armen spreid) en nu vind mama papa nog zo lief (de gespreide armen komen dichter bij elkaar). Bij een eerlijke vraag hoorde een eerlijk antwoord en dat gaf ik. Was dat een goede keuze?
Ik koos ervoor alleen door te gaan. Mijn keuze. En nu kan ik niets meer doen dan voor honderd procent te vertrouwen op mezelf. Ik ben tenslotte degene die keuzes dient te maken. Ik ben degene die mijn mening draagt. Ik ben degene met mijn mond om deze mening uit te spreken. Ik ben degene die de consequenties moet dragen.
En ik ben degene die nu de keuze maakt een bak koffie voor mijzelf in te schudden en de krokodillen-trui-peuter een boterham met mosterd en avocado te gaan geven.
Wie is Lisa?
Lisa is 27 jaar oud en moeder van zoon, Mats (3 jaar) en dochter Wiep (1,5 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.
Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.
In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.
Geen reacties