Kamp

Anke’s zoon Sieger noemde zichzelf tot voor kort een meisjes-jongen. Sinds de start op de middelbare school is dit veranderd in non-binair. Ze blogt onder andere over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.

‘Het was wel even wennen hoor, een non-binaire scout mee op kamp, maar uiteindelijk hebben we onze draai wel gevonden met elkaar.’ Ik knik, meer uit automatisme dan dat ik echt hoor wat er gezegd wordt. Ik kijk vooral naar Sieger die hondsmoe, maar met een grote glimlach tegen mij aan geknuffeld staat. Om ons heen staan allemaal ouders met stafleden te praten, bagage te verzamelen, of de bak met gevonden voorwerpen door te spitten.

Het duurt in dit tumult van moeie kinderen en enthousiaste ouders even voordat wat één van de stafleden zojuist zei, tot mij doordringt. Oh ja, realiseer ik mij dan; voor dit team is het de eerste keer dat zij Sieger meemaken op kamp.

Voor mij is dat al zo lang vanzelfsprekend dat ik er eigenlijk niet meer bij stil sta.

Sieger die gewend is, bij een verdeling in jongens en meiden, bij de meiden te ‘horen’ en dus in de meidentent slaapt, naar het damestoilet gaat en ook een douchecabine in het damesgedeelte opzoekt. Voor mij is dat al zo lang vanzelfsprekend dat ik er eigenlijk niet meer bij stil sta. Bovendien is Sieger nu dertien en heel goed in staat om hierin voor zichzelf te zorgen.

Het staflid dat ons aansprak, staat inmiddels met een andere ouder te praten, dus ik laat het er verder bij. Ze hadden tenslotte hun draai er in gevonden, zei ze. Ook weet ik uit ervaring dat ik Sieger er nu even niks over moet vragen, omdat hij zo snel mogelijk naar huis, onder de douche en dan naar bed wil.

‘Jah,’ zegt Sieger met een zuchtje, als we het er een paar dagen later over hebben. ‘Eerst mocht ik niet in de meidentent en toen vroegen ze het aan de meiden, en die vonden het goed. Dus toen mocht het wel. Met douchen mocht het ook eerst niet, maar toen kwam er een ander staflid en toen mocht het toch weer wel. De meiden vonden het gewoon gezellig. Dus zo ging het de hele tijd een beetje heen en weer.’

Maar je hebt toch allemaal je eigen douchehokje?

‘Had je het heel vervelend gevonden als het uiteindelijk niet had gemogen en je in de jongenstent had moeten slapen en bij het herengedeelte had moeten douchen?’ vraag ik hem nieuwsgierig.
‘Mwja, ik vind het gewoon minder gezellig, bij de meiden is het fijner vind ik.’
‘Maar je hebt toch allemaal je eigen douchehokje, dus dát maakt toch niet zoveel uit?
Na een korte stilte komt de aap uit de mouw: ‘Bij de jongens stond een rij van wel 27 kinderen voor de douches en bij de meiden maar één!’

Maar als ik de conclusie trek dat het er dus vooral om ging dat hij geen zin had om te wachten, roept hij protesterend dat hij het echt veel fijner vindt bij de meiden. ‘Ik voel mij echt niet op mijn gemak in de jongensdouches.’
‘Dus als er bij de meiden een hele rij had gestaan, dan had je wel liever in de rij gewacht dan bij de jongens te douchen?’
‘Ja, tuurlijk! Alleen als het écht niet mag van de leiding, dan zou ik het wel doen. Bij de jongens douchen bedoel ik.’
‘Liever dat, dan helemaal niet douchen?’
‘Mja, dan doe ik het er maar gewoon mee.’