“Heb je al aan papa verteld wat wij vandaag hebben gedaan?” hoor ik mezelf kirren. “Wij zijn bij de eendjes geweest hè, die hebben we lekker brood gegeven,” ratel ik overenthousiast door. Terwijl Joost als volleerd vader meegaat in dit toneelstukje, vraag ik me nog net niet hardop af wie die vrouw met dat rare hoge stemmetje is.
Sinds Benja er is doe ik zo ongeveer alles waar ik voorheen bij andere moeders hard om moest lachen. Ik pulk aan snot (in het openbaar!), om die groene slijmballen vervolgens aan mijn eigen sokken af te vegen. Ruik aan billen (ook waar anderen bij zijn), maak spenen schoon door ze in mijn eigen mond te stoppen (alsof daar geen miljoenen bacteriën wonen), praat zonder gêne met Joost over poep en plas (die bijna ongemerkt een naamsverandering heeft ondergaan en nu ‘papa’ heet), verklein alles (eerst een schoon luiertje en dan lekker slaapje doen) en praat constant over mezelf in de derde persoon (dan gaat mama nu even chocola eten).
Maar het meest rare aan mijn nieuwe ik is nog wel dat ik zo’n irritante betweter ben geworden. Brengt een vriendin van mij haar kinderen met een gerust hart naar de opvang ‘omdat al die leidsters veel meer ervaring met baby’s hebben dan zij’, ben ik er heilig van overtuigd dat ik zelf precies weet wat het beste voor Benja is. Toen het consultatiebureau adviseerde om hem ’s middags yoghurt te geven omdat hij de fles niet meer wilde, heeft het minstens een week geduurd voordat ik om was (en schoorvoetend toe moest geven dat yoghurt zijn lievelings blijkt). Dat mijn tactiek om hem in slaap te krijgen (gewoon geduldig naast hem blijven zitten) op de korte termijn prima werkt maar op de lange termijn niet het gewenste effect heeft, ontdekte ik als eigenwijze, oververmoeide alwetende zo’n vier maanden later dan Joost.
Ja, ik moet het toegeven. Sinds ik moeder ben, ben ik raar. Gelukkig voor mij hebben we tegenwoordig juf Ank. Sinds zij er is ben ik wat milder voor mezelf. Hoe ik doe is helemaal niet raar. Het is gewoon heel erg bijzonder!
Geen reacties