Frauke is (ondanks haar Hollandse naam) een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Begin dit jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (11) en Tristan (10) hun vader na een jarenlange ziekte. In korte blogs schetst Frauke voor ons wat het verlies van een partner en vader doet met een jong gezin. Ze schildert momentopnames, zowel mooie momenten, maar ook verdrietige. Vandaag haar eerste blog voor de club!
Vier maanden zonder jou. Je moet je duizend keer afgevraagd hebben hoe het voor ons zou zijn. Ik kan je alvast vertellen hoe het nu loopt, en niet loopt. Misschien moet je er even om lachen.
Praktisch is het hectisch. De was, de kuis, de organisatie van het gezin, de oppas, de feestjes, de cadeautjes voor de feestjes, de vuilnisbakken en de rekeningen. En dat alles in een hoofd waar maar de helft in kan van wat er vroeger inging.
Gisteren stond de oppas voor de deur. Ik zou naar een concert gaan en was dat compleet vergeten. Ik kwam recht uit de tuin, het zand nog in mijn haar en kleren.
Het is soms stilletjes. Wanneer je zo overduidelijk niet aan de tafel zit.
Het is soms stilletjes. Wanneer je zo overduidelijk niet aan de tafel zit met je kop koffie, niet in de auto op de passagierszetel, en niet in de sofa naast ons tijdens een film; wanneer we het geklik van je camera heel luid niet meer horen. In de keuken praat ik tegen een stille muur die me geen weerwoord geeft over de oorlog in Oekraïne of de wachtlijst voor Elises middelbare school.
Soms zijn we onrustig en verstoord. Elise slaapt niet meer in zonder mij. Tristan kan zich soms niet concentreren op school, omdat hij teveel aan jou moet denken. We vergeten de schooltaken. En het konijn en één cavia overleefden jou niet lang. We vergaten ze binnen te brengen, zo moe waren we op een avond. En de vos had honger die nacht.
Het is soms grappig, zelfs hilarisch, wanneer de chaos overneemt en we dat willens nillens aanvaarden. Vrienden komen op bezoek en we weten niet met hoeveel en hoe laat. We bouwen een muurtje in de tuin zomaar op de bots en merken nadien dat het compleet scheef staat. We zetten ’s ochtends de muziek hard om goed wakker te worden en ruimen al dansend de tafel af.
We redden het wel, met vallen en opstaan. Het lukt ons wel met ons drietjes. Het is alleen zo jammer dat je er niet bij bent. Het was veel leuker geweest met jou. Je had erom gelachen.
1 Reactie
Wat een mooi en herkenbaar verhaal van Frauke. Ik was net 11 toen mijn vader aan een hartstilstand overleed. Mijn broertje 6.
Ineens met zijn 3en alleen.
Nu zelf alleenstaande (fulltime) moeder, na een scheiding 3 jaar geleden, ook dat is rouwen. Maar we doen het goed samen.
We kunnen dit…wij vrouwen.