‘Ken je het verhaal van de vrouw die de L liet liggen?’ vroeg iemand me gisteren tijdens de Relax Mama-workshop in Dordrecht. Ik kende het niet. Maar vond het wel mooi. Vandaag zocht ik het op en deel het hier graag met jullie. Het verhaal blijkt ‘Het vrouwtje even’ te heten. Lees het ter lering en vermaak 😉
Er was eens een vrouwtje dat zichzelf voorbij liep.
Als ze ‘s morgens opstond, dacht ze aan ‘s middags.
Als ze ‘s middags aan tafel zat vroeg ze zich af wat ze ’s avonds zou eten.
En als ze ‘s avonds naar bed ging, lag ze te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.
Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: ‘Die loopt zichzelf nog eens voorbij, die vergeet te leven…’
Het vrouwtje praatte ook de hele tijd tegen zichzelf.
‘Ik moet nog even… Laat ik gauw even… Ik kan nog net even…’
Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was.
Toen hij dat vrouwtje zag en haar hoorde praten, zei hij:
‘Mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert.’
‘Zeg het maar eens gauw dokter, want ik moet nog vlug even…’
‘Zie je, daar heb je het weer,’ zei de dokter. ‘U bent zo haastig, u laat telkens de L liggen.’
‘Wat laat ik liggen?’ vroeg ze.
‘De L,’ zei de dokter. ‘Zet de L steeds voor EVEN.’
‘Goed dokter, ik zal het doen,’ antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de L voor ‘even’ zette, schrok ze zich een hoedje.
‘Ik moet nog L—even……, laat ik gauw L—even…. ik kan nog net L—-even…’
Ze wist zich geen raad, plofte in een stoel en zei zacht:
‘Zo kan ik nog wel even……… zo kan ik nog wel Leven.’
Auteur onbekend
Geen reacties