Disney+, Netflix, HBO Max, NPO Plus, Viaplay. Ik geloof dat dat ze allemaal zijn. De streamingdiensten die wij volgen. Oh wacht, Videoland zit er nog niet bij. Maar die betalen we niet zelf. Die kijken we met Henno’s neefje mee. Omdat hij andersom op ons ViaPlay abonnement zit. We zijn overigens niet de enige die dit doen. In een artikel van ExpressVPN over abonnementsmoeheid lees ik dat 14% van de mensen aangaf helemaal niet te betalen voor digitale abonnementen, wat wijst op een groeiende trend waarbij mensen gebruikmaken van abonnementen die door iemand anders worden betaald.
In datzelfde artikel lees ik dat het om meer dan alleen streaming-abonnementen gaat, en ik besef dat we naast deze streamingdiensten ook nog een premium abonnement hebben op Spotify en dat ik – mijn meest gebruikte app – Storytel natuurlijk ook moet meerekenen. Ik durf inmiddels als bijna niet meer uit te rekenen hoeveel geld we maandelijks aan dit soort abonnementen kwijt zijn. ‘Misschien begon je met één of twee diensten, bijvoorbeeld streaming voor vermaak of een muziekdienst,’ lees ik in dat artikel. ‘Maar in de loop van de tijd groeide de lijst. Nu ben je geabonneerd op van alles, van fitness-apps tot nieuwssites, elk dat een beetje van je aandacht en je portemonnee opeist.’
40% van de mensen zegt zich wel eens overweldigd te voelen door de hoeveelheid digitale abonnementen
Oeps, herkenbaar. En ook het feit dat 40% van de mensen zegt zich wel eens overweldigd te voelen door de hoeveelheid digitale abonnementen. Niet alleen vanwege de kostenkant, maar ook de mentale belasting. Ik schiet wel regelmatig in de stress omdat ik niet weet of er nog ergens een of ander duur abonnement loopt dat ik vergeten ben.
Vroeger in het stenen tijdperk, toen het leven nog een stuk overzichtelijker was, had ik alleen een abonnement op het tijdschrift Viva en op de (fysieke) sportschool. En zelfs toen knaagde dat ene abonnement veel te lang aan me. Ik liet het een paar jaar te lang doorlopen, terwijl ik het op het laatst nog nauwelijks las. Dat ging om één tijdschrift. Waarom zei ik het niet op? En: waar ben ik dan nu eigenlijk mee bezig?
Dus ik pak de koe bij de horens
Hoewel? Ik ben best wel trots dat ik onlangs er wel aan heb gedacht mijn digitale NRC abonnement actief op te zeggen. En dat ik ook Apple TV écht direct heb stopgezet – zoals ik mezelf had beloofd – nadat ik The morning show had afgekeken. Dus ik pak de koe bij de horens en vraag aan de puber in huis: ‘kijk jij eigenlijk vaak iets op Disney+?’ Als hij aangeeft er soms op te kijken, maar niet vaak besluiten we gezamenlijk dat we dat abonnement wel een tijdje stop kunnen zetten. HBO Max, blijken we al geen toegang meer toe te hebben, en de andere diensten, gebruiken we echt wel regelmatig. Blijven we steken op vier streamingdiensten, waarvan drie zelf betaald. Ik vind het overzichtelijk.
In de slipstream van kritisch naar dergelijke geldstromen kijken, check ik op mijn bankrekening ook nog even aan welke goede doelen we het afgelopen jaar eigenlijk allemaal maandelijks doneren. Ook daar doen we maar wat.
Ik zeg het een en ander op. Bespaar ons de komenden tijd zo toch zo’n veertig of vijfig euro per maand, maar het belangrijkste: ik heb het idee dat ik weer overzicht heb. Even geen abonnementsstress voor mij!
Geen reacties