Gezinsuitbreiding

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 12 en een dochter van 15. 99 keer schreef ze hier al over het moederschap. Haar 100e blog wijdt ze aan de volgende fase die ze inging.

We besloten dat het tijd werd voor een tweede leg. We namen nog een kind in huis. Dit keer een hele harige. Ons gezin is uitgebreid met een één jaar oude mengelmoeshond uit Macedonië. En ook al is dit geen mens, er zijn bijzonder veel gelijkenissen. 

Zo sta ik handenklappend te juichen als ze haar plasje op de juiste plek doet, net als toen mijn peuter het potje begon te begrijpen. Ik walg lichtelijk bij een nieuwe drol, zoals ik ook niet altijd even blij boven de luiers hing. Ik baal als er binnen een half uur nog een volgt, zoals ik dat deed toen mijn kind net blakend gewassen in een schone luier en vers setje in de box lag, om zich vervolgens opnieuw onder te schijten. 

‘Mooie hond heb je!’

Als een voorbijganger tijdens de wandeling spontaan zegt: ‘mooie hond heb je!’ groei ik. Hetzelfde gebeurde als mensen een blik in de wagen wierpen en mijn leuke baby prezen. Ik knik goedkeurend als ze haar bak leeg eet en mopper als ze dat te schrokkerig en zonder respect voor het eten doet. 

Op dag drie ontsnapte ze. Op een onbewaakt moment schoot ze de deur uit. De groeiende paniek die ik voelde terwijl ik de straten afschuimde was dezelfde als toen ik mijn peuter kwijtraakte in een tuincentrum. 

Ik Google en ChatGPT me suf als ze in mijn ogen onnatuurlijk hijgt, onrustig rondloopt, te snel ademt, met haar oren klappert, zoals ik als een jekko het internet afstruinde als bij mijn baby’s soms zomaar even de adem stokte, ze bizar korte hazenslaapjes deden, te weinig dronken, nog niet konden fietsen. 

Het blijkt dat je de eerste periode adoptie-stress kunt ontwikkelen.

Het blijkt dat je de eerste periode adoptie-stress kunt ontwikkelen. Ik voel spanning, onrust, onzekerheid over of we hier goed aan doen. En ik snák nu al soms naar iemand die me de zorg uit handen neemt, zoals ik ook kon verlangen naar de dagen op het KDV en bij de BSO. 

Maar bovenal, bovenal springt mijn hart op als ze me kwispelend staat op te wachten. Vergeef ik haar alles als ze zich op me werpt voor een uitgebreide knuffelsessie. Raak ik ontroerd als ze zich op haar rug rolt als mijn zoon naast haar komt zitten. Weet ik diep in mijn hart dat ze heel goed bij ons past, en het echt wel goedkomt tussen ons. Mijn kinderen leven immers ook nog.