‘Er is geen brood meer’

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 11 en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉

‘Er is geen brood meer.’ Klaar voor de werkdag loop ik de woonkamer in. De ochtendspits in huis is in volle gang. Mijn man kijkt me aan vanuit de keuken, in zijn hand een broodzak met drie boterhammen. ‘Hiermee redden we het niet,’ zegt hij, en legt de zak tussen de ontbijtspullen op tafel. 

‘Da’s balen,’ reageer ik, wetende hoeveel boterhammen er op een dag verstouwd worden in dit gezin. Maar ondanks dit vroege uur is de positiviteitsgoeroe in mij al ontwaakt, dus besluit ik: ‘Dan moeten we creatief zijn!’ Zoon en dochter zijn inmiddels met kleine oogjes aangeschoven. Waar ze normaliter een kwartier lodderig en in slakkentempo ontbijt en lunch voorbereiden, is het nu de bedoeling dat ze in actie komen. ‘Kom jongens,’ spoor ik ze aan, ‘denk even mee welke alternatieven we kunnen vinden.’ 

Plotseling is hij wakker

Mijn man neemt een duik in de voorraadkast, zoon trekt gapend de koelkast open. Plotseling is hij wakker: ‘We hebben nog pannenkoeken van gisteravond!’ Door die uitroep trekt ook bij dochter de ochtendmist op. Enthousiast graait ze in de keukenlade naar stroop en suiker. Daarna volgen twee pakken yoghurt, crackers en fruit. Tussen de bedrijven door torst mijn man de Airfryer richting aanrecht, op het deksel rust een groot pak voorverpakte ciabatta. Ik trek een doos eieren uit de kast en knal het vuur onder de koekenpan aan. 

Tien minuten later gaan we los op ons feestmaal. Er wordt een stevige bodem voor de rest van de dag gelegd. Daarna vullen we de broodtrommels zo goed en zo kwaad als dat kan met hier een stuk pannenkoek en daar een plak komkommer. ‘Helemaal bento-box!’ roep ik, als een ware momfluencer. 

Als de eettafel bijna leeg is, schiet ik in de lach

Dan is het tijd om te vertrekken. Na een ronde tandenpoetsen en schoenen aantrekken, aangevuld met de dagelijkse zoektocht naar sleutels, tassen en een zinloze discussie met dochter over de noodzaak van het dragen van een jas op de fiets, zijn alle gezinsleden de deur uit. Ik besluit een trein later te nemen en het slagveld in de keuken in mijn eentje op te ruimen. Als de eettafel bijna leeg is, schiet ik in de lach. 
Voor me ligt, onaangeroerd, de zak met drie bruine boterhammen.