Nog maar een paar weken. Dan dient zich hier een babymeisje aan. Tenminste, ik ga er vanuit dat ze dat nog steeds is. Een welkome aanvulling op ons jongensgezin. Ik kan me nu nog niet voorstellen hoe anders het dit keer zal zijn, maar ik geloof absoluut dat de dynamiek gaat veranderen. Dat een meisje anders is. Al is het alleen al omdat de verzorging anders is dan bij jongens. Of kunnen babymeisjes ook zo ver plassen als babyjongens?
Mijn buik groeit nu als kool. Sinds ik verlof heb kom ik steeds meer klem te zitten tussen de eettafelstoel en de tafel en moet ik mij bij het opstaan met twee handen opdrukken. De buik zit in de weg bij het schoenen aan doen en bij het fietsen. Maar ik voel me wel relaxed sinds m’n verlof is gestart. Nu werk en to-do lists in mijn hoofd echt naar de achtergrond aan het verdwijnen zijn, kan ik eindelijk ontspannen. Doelloos door mijn tijdlijn scrollen is nu niet meer perse vluchtige afleiding maar een bewuste omhoog-duw-beweging.
Ik scroll door berichten met kinderfeestjes, Aziatische witte stranden en een vriend die een eigen bedrijf is gestart. Mijn ogen blijven hangen bij een foto van A. Ze staat voor het ziekenhuis. Het is een foto van een paar jaar geleden. Een foto van haar laatste hoop op een zwangerschap. Die – weten we nu – uitbleef.
Mijn duim blijft bevroren op mijn beeldscherm hangen. Ik staar naar het bericht. Naar de telefoon die op mijn dikke buik rust. Mijn keel wordt dik. Hier zit ik dan hoogzwanger te zitten. Met mijn lijf vol hormonen die er nu voor zorgen dat ik niet weet of ik huil van blijdschap om dit meisje in mijn buik of het verdriet om deze en al die andere vrouwen die maand in maand uit hormonen moeten spuiten en daarmee (samen met hun partner) de meest nare hormonale buien moeten doorstaan om maar een klein beetje invloed uit te oefenen op een proces waar hun lijf zelf niet in slaagt: zwanger worden. Terwijl het niet eens zeker is dat wat ze doen ook echt gaat helpen.
Afgelopen week was het de week van de vruchtbaarheid. Eén op de zes vrouwen heeft te maken met vruchtbaarheidsproblemen. Vrouwen die vaak een stille strijd strijden. Want het is nog steeds een taboe. ‘Doorbreek de stilte’ lees ik op de site van Freya, een vereniging van en voor vrouwen bij wie zwanger worden niet of niet makkelijk lukt. Voor al die vrouwen voor wie het nog niet lukt, maar waar nog wel hoop is, zoals dat bij A. een paar jaar geleden ook nog was. Ik hoop zo hard dat het voor deze vrouwen ook nog echt werkelijkheid wordt. En als dat niet zo is, dat het gesprek gaande blijft en er niet ook daarin een leegte valt. Een lege buik zorgt al voor genoeg stilte.
Geen reacties