Buiten de lijntjes

‘Vind je niet dat ik lekker bezig ben, mama?’
‘Ja, schat. Ik vind dat je héél goed bezig bent.’
‘Maar als het me dan toch niet lukt, wil je dan helpen, mama?’
‘Ja, dan wel.’

Quin is driftig in de weer met plakband en doorzichtige plastic deksels van de bakjes van de afhaalchinees. Hij is een scherm voor op zijn fiets aan het maken. ‘Dan ben ik een scooter, mama.’

Quin is nooit zo van het-eerst-proberen-en-dan-kijken-of-het-lukt geweest. Toen hij klein was, was hij super voorzichtig. Zelfs bij een drempel van een paar centimeter leek het hem verstandiger zich eerst even om te draaien zodat hij achterstevoren op handen en voeten af kan dalen. Stel je voor dat hij zou vallen. Nee, een waaghals was hij niet.

En wat waren we trots toen hij een keer op de crèche in het strafhoekje moest. Langzaam maar zeker deed hij dingen buiten zijn comfortzone en durfde hij heel af en toe ook een beetje buiten de lijntjes te kleuren. Letterlijk.

Zora daarentegen duikt nu al als een soort kamikazepiloot met haar hoofd naar beneden van de bank. Of van de glijbaan. Of de zwembadrand. Ze is vaak zo snel dat een waarschuwing pas achteraf komt. Vallen? Wat is dat? Zoals op haar verjaardag. Voor het eerst van haar leven ziet ze vuur en in plaats van er eerst eens rustig naar te kijken, pakt ze het kaarsje met een ferme beweging meteen vast. Van mijn te late ‘kijk uit: heet!’ moest ze alleen maar lachen.

‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan,’ is wat zij denkt, volgens mij. Net als Pipi Langkous: zij deed veel gekke dingen, maar kwam wel altijd weer op haar pootjes terecht. Quin zegt en denkt precies het tegenovergestelde: ‘Ik denk niet dat ik het kan.’ Op de een of andere manier zit dat er al vanaf zijn geboorte in. Tekeningen zijn fout, en zelfgemaakte knutsels stom. Het lef ontbreekt hem om dingen gewoonweg te proberen. Het moet meteen helemaal perfect. Ik ben heel benieuwd naar de eerste knutsels en tekeningen van Zora. Zal zij ook netjes binnen de lijntjes blijven? Ik ben bang van niet. Zora dóét gewoon en ziet wel hoe het uitpakt.

Na tien minuten uiterst geconcentreerd stukjes plakband plakken houdt Quin een ietwat gammel ‘scooterscherm’ in de lucht. Ik ben bang dat het bij het eerste de beste zuchtje wind al knakken zal.
‘Prachtig, schat!’ roep ik.
‘Zelf gedaan, hè mama? Ik wist wel dat ik het kon!’

’s Avonds zag ik dit filmpje voorbijkomen.  In een reflex klikte ik ‘m weg: als Zora dit maar niet ziet! Zij hoeft iets maar één keer te zien en ze kan het. Je zal er maar zo een hebben;-)

https://www.youtube.com/watch?v=Ewc-N9eBirc