Boevengezichtje

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Amber (10) en Nova (5).

‘Ik weet niet of ze binnenkort kan afzwemmen, want ze doet de schoolslag niet goed,’ zei de zwemmeester een paar weken geleden tegen me. Ik had wel een vermoeden waar dat aan kon liggen. En toen ik tijdens het kijkmoment zag wat er gebeurde, wist ik dat ik gelijk had. Ze deed de slag een paar slagen goed, totdat ze weer overging op wat ze zelf prettig vond, ondanks het continue benoemen door de zwemdocenten.

‘Nova, luister je wel goed naar wat de meesters zeggen?’ vroeg ik haar na de les. Waarop ze het mij zeer bekende boevengezichtje trok, het gezichtje dat ik uit duizenden herken en wat ‘dat bepaal ik zelf wel, ik ben al vijf’ betekent. Ik kon alleen maar zuchten.

Een moment waarvan ik 24 uur geleden nog niet wist dat ik het nu mee zou maken.

We zijn enkele weken verder en ik veeg een traan van mijn wang en het zweet van mijn voorhoofd. Verderop houdt mijn kleuter trots haar diploma omhoog. Marcel en ik waren zojuist getuige van haar afzwemmen. Een moment waarvan ik 24 uur geleden nog niet wist dat ik het nu mee zou maken. Ik ben zo trots dat het me even niet kan schelen dat het hier duizend graden is en ik te warm gekleed.

Afzwemmen was lange tijd geen zekerheid. Het obstakel van mijn dochter was vooral…zijzelf. Ze is met afstand de koppigste persoon die ik ken, iets wat we al zagen toen ze nog maar een heel klein Noofje was. Eentje die niet zomaar iets van iemand aanneemt en zelf bepaalt wat ze doet.

Ik hoef bij die meid dus niet bang te zijn dat ze over zich heen laat lopen, of dat ze overgehaald wordt tot rottigheid. Maar zwemles is natuurlijk niet hetzelfde als illegaal vuurwerk in een brievenbus proppen, en dat verschil moest ze even leren.

De dagen voor de zwemles hebben we eindeloos op haar ingepraat.

De dagen voor de zwemles hebben we dus eindeloos op haar ingepraat, wat een hoop boevengezichtjes en veel gestampvoet opleverde – en waarbij ik zijdelings ook vaak aan haar arme juf op school moest denken- maar waar toch ergens een kwartje viel. Als magie lukte de schoolslag haar toen ineens wél (I knew it!) en kregen we op de valreep die felbegeerde brief met informatie over het afzwemmoment mee naar huis.

En nu klap ik dus iets te hard en iets te lang voor mijn lieve aapje in haar lila bikini’tje. Want ze heeft toch maar iets enorms overwonnen in dat kleine hoofdje van haar en dat maakt me hartstikke trots.

‘Nu moet B ook wel gaan lukken hè?’ zeg ik terwijl ik haar omkleed in die bloedhete en overvolle kleedkamer. Ze kijkt me aan en ik zie ineens weer dat boevengezichtje, en weet al hoe laat het is.