Bang

Hannah is moeder van Lara (12 jaar) en Luna (9 jaar). Samen met haar man Joren probeert ze de omslag van de (ver)zorgende ouder naar hard core opvoeden te maken en dat valt niet altijd mee. Sinds kort mogen wij meelezen met hun struggles én successen.

‘Mama, waarom ging er geen alarm af bij de brand?’ vraagt Luna bij het naar bed brengen. Ik ga zitten op de rand van haar bed.
‘Dat komt omdat het buiten gebeurde, daar hangen geen rookmelders’.
‘Maar jullie zeiden altijd dat het niet zomaar kon gebeuren’. Haar stem klinkt zacht, ze ontwijkt mijn blik. Ik voel de zoveelste rilling over mijn rug trekken. ‘Het was best even spannend hé meis?’ zeg ik en ik aai over haar wang. 

Die avond dekte ik de tafel voor acht; we gingen pizza’s bakken voor vrienden en hun twee kinderen. Joren stond opgewekt te rommelen met zijn zelfgemaakte deeg en toppings.
‘De eerste gaat er zo in!’ 
‘Oké, bijna klaar’ zei ik en legde de laatste hand aan de tonijnsalade. 

‘Holy shit!’ riep hij

De meiden speelden boven, ik hoorde ze in de weer met mijn pumps. Beneden schoof ik bij de anderen aan voor een spelletje en checkte mijn kaarten.  
Joren liep naar de tuin om de eerste pizza in de oven te schuiven.
‘Holy shit!’ riep hij en ik zag hem naar buiten spurten, waar een paal van de overkapping en ons tuinhekje in lichterlaaie stonden. Hij draaide zo snel mogelijk de gasfles van de oven dicht, ik rende naar de spiksplinternieuwe Gardena tuinslanghaspel en rukte de slang richting de brand. 
‘Staat het gas uit?’ gilde ik. 
‘Ja, staat uit!’ riep hij terwijl hij het tafeltje met de pizzaoven opzij trok. Ik bluste de fik en terwijl de vlammen doofden zag ik al die doodsaaie, verplichte bhv-cursussen aan me voorbij flitsen.

Terwijl de tiener foto’s stond te maken en live verslag deed aan haar vrienden, keek Luna stil en ernstig toe. Ze bestudeerde mijn ‘niets aan de hand’ gezicht aandachtig. 
Bedrukt vroeg ze daarna: ‘Hoe kon dat mama? ‘Waren het grote vlammen?’ En toen ineens heel geschrokken: ‘Oh nee, het hek is helemaal kapot!’
Ik probeerde haar in alle hectiek gerust te stellen dat het ’maar spullen’ zijn en dat het allemaal weer goed zou komen. Maar ik ken mijn meisje, hier was het laatste woord nog niet over gesproken.

The show must go on

Ik had dan wel als Brandweerman Sam gehandeld, maar nu het voorbij was, liepen de rillingen ook nog steeds over mijn rug. Alleen kon ik daar niet te lang bij stilstaan, want dat deeg rustte en rees al sinds woensdag; the show must go on. 

’s Avonds in bed kijkt Luna nog steeds naar haar handen. ‘We waren echt niet in gevaar lieverd, we waren er snel bij met de tuinslang en hadden het zo opgelost toch?’ Stilte. 
’Papa wil trouwens alleen nog maar pizza’s bakken op kolen, niet meer met die stomme gasslang.’ Ze slaat haar ogen op, ik zie opluchting en geef haar een knuffel. Als ik haar slaapkamerdeur achter me dichttrek, zucht ik hopelijk mijn laatste rilling weg.