Ik was even vergeten hoe kerosine ruikt, realiseer ik mij terwijl ik met mijn rolkoffer en rugtas richting de gate loop. Links en rechts van mij komen vliegtuigen aan gereden, op eigen kracht of voortgeduwd door zo’n taxi-auto. Mensen die net hun voet op Nederlandse bodem hebben gezet lopen mij breedlachend tegemoet. Kleine kinderen die al veel te lang wakker zijn huilen. Een paar jongens rennen als een malle voorbij om de vlucht naar dat wat voor hen zo belangrijk is te halen.
Maar ik niet.
Rustig loop ik de terminal door mij afvragend of ik mijn vlucht echt zo belangrijk vind. Waarom ga ik dit eigenlijk doen? Het is al de honderdzesentwintigste keer dat ik mijzelf deze vraag stel sinds ik vanmorgen op de trein stapte naar Schiphol.
Ergens daar aan de andere kant van de oceaan, in het Amerikaanse mini-staatje Rhode Island, gaat mijn nichtje trouwen. Het is de dochter van mijn halfbroer. En ik wil graag bij deze bijzondere dag zijn. Zes jaar geleden ving ze op mijn bruiloft mijn boeket uit de lucht. De man die ze daarna ontmoette gaat ze nu trouwen. Ergens is het dus hartstikke logisch dat ik daar straks ben. Ook mijn broer wil ik natuurlijk heel graag weer zien. Hoe bijzonder als dit gebeurt rondom de dagen dat zijn oudste dochter gaat trouwen.
Zo overtuig ik mijzelf elke keer weer dat het goed is om te gaan. Ik heb er ook echt wel zin in, om ze allemaal weer te zien. Om samen te lachen om foute Amerikaanse grappen. En om weer eens lekker te dansen op een mooi feest. Het is alleen zo jammer dat ik daarvoor zo ver moet vliegen. Echt, tot vijf jaar geleden vond ik reizen geen probleem. Vond het geweldig, ook in mijn eentje. Maar nu ik drie kinderen gebaard heb en de jongste nog maar viereneenhalve maand is, vind ik het helemaal niks om dat vliegtuig in te stappen. Ik begreep vroeger nooit iets van uitspraken als ‘het is net alsof je met de navelstreng aan je kind verbonden blijft’. Nou. Ik voel hem flink op spanning staan nu.
Nog een half uurtje voordat we gaan boarden. Ik besluit te gaan genieten van deze mogelijkheid. Want ik ben ontzettend dankbaar dat ik kan gaan en mijn man thuis is. De optie om zo hard als ik kan terug te rennen naar de douane laat ik dan ook aan mij voorbij gaan. In plaats daarvan maak ik een foto van mijzelf voor het raam met op de achtergrond het vliegtuig. “Kijk lieverds, mama gaat zo in dit vliegtuig. Zwaaien jullie zo naar me? Ik hou echt superveel van jullie. Vergeet dat niet. Veel plezier met papa!” typ ik in een whatsappje met daarna: “Dankjewel lieverd. Love you too. Tot gauw.”
Straks in het vliegtuig zet ik mijn telefoon op vliegtuigmodus. En mijn moedergevoel ook.
Geen reacties