Wisselgeld

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Hoeveel euro heb ik nog?’ vraagt Guusje. In Leiden staat de stad twee dagen op z’n kop voor 3 oktober. Gehuld in rood-wit eten we hutspot, lopen we mee met de taptoe en betalen ons scheel op de kermis. Dat hoort erbij, denk ik bij mezelf, dit is nu eenmaal Leidens Ontzet, het is féést.

Na vier minuten op de trampoline, een rondje in de rupsachtbaan en een ritje in de olifantjes kijkt mijn dochter verlangend naar de flutcadeautjes die je kunt winnen als je zeven eendjes vangt voor tien euro. Haar zes euro zal niet genoeg zijn.

Voordat we naar de kermis gingen kregen ze allebei dertig euro. Als dat op is, is het op,’ had ik erbij gezegd. Mijn kinderen knikten en maakten meteen plannen. Mijn zoon koos voor prijzen winnen, mijn dochter wilde de draaimolen met olifantjes in. Heel feestelijk voelt het niet meer als mijn kroost na een rondje over de kermis beseft dat dertig euro wisselgeld is.

Ik heb nog tien euro over’, zegt hij triomfantelijk

Inmiddels heeft haar broer het anders aangepakt, de attracties slaat hij over, hij geeft zijn dertig euro liever uit aan knuffels bij touwtje trekken en ballengooien. Tevreden houdt hij zijn duurbetaalde prijzen in zijn handen. ‘Ik heb nog tien euro over’, zegt hij triomfantelijk, ‘die doe ik in mijn spaarpot!’. Zijn zusje kijkt hem met open mond aan, ze begrijpt niet dat hij zijn geld niet over de kermistoonbank wil smijten.

‘Je hebt nog precies zes euro over’, vertel ik mijn dochter en ik zet me schrap voor het drama dat nu gaat komen. Want ja, ze wilde óók nog eendjes vangen, want daar had ze die prinsessenhakken gezien. En het is natuurlijk niet eerlijk, want Willem heeft twee prijzen en zij he-le-maal niks. Ik zie hoe haar ogen zich vullen met tranen, haar gezicht wordt langzaam rood. Dramatisch zakt ze ineen en exact hetgeen waar ik me schrap voor zette, voltrekt zich voor mijn voeten.

‘Had je maar beter na moeten denken’, mompelt mijn oudste wijs. Ik geef hem een por in zijn zij en hijs mijn dochter omhoog. Ik leg haar uit dat zij andere keuzes heeft gemaakt en dat het daarom niet meer kan. Onder luid gesnik sleep ik haar mee de kermis over, terug naar de bakfiets. Thuis appt mijn man hoe het was. ‘Duur en kort. Volgend jaar op 3 oktober gaan we naar een pretpark!’