Toondoof?

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Amber (10) en Nova (6).

‘Dat is goed,’ knik ik tegen de vier paar verwachtingsvolle ogen die me zojuist om een ijsje hebben gevraagd.
‘Dankjewel,’ zeggen ze beleefd als ze de ijsjes ontvangen en verdwijnen weer in de vriendinnenbubbel waar ze al een week in bivakkeren.

We lopen net weg van de huttenbouw-week waar mijn tienjarige en haar vriendinnen aan hebben meegedaan. In het laatste uur van deze week was er een hut-kijk-moment waarbij ik best onder de indruk was van de zelf getimmerde hut van Amber en haar clubje. Bij de uitgang van het evenemententerrein stond er -heel strategisch- een ijscokar, waar ik uiteraard vier ijsjes aftikte om vervolgens met mijn handen vol zanderige eigendommen van Amber achter de dames aan te sjokken richting de geparkeerde fietsen.

Zoals altijd kakelen de dames aan een stuk door

Zoals altijd kakelen de dames aan een stuk door en vliegt het geroddel me om te oren. Bij de fietsen aangekomen zijn de ijsjes nog niet op. Grinnikend kijk ik naar het clubje dat moeiteloos wisselt tussen TikTok-dansjes, het uiten van grieven jegens klasgenoten en verhalen waarbij ik Amber soms beschaamd met een schuin oog naar mij zie kijken.

Als ik alle spullen van Amber in haar fietsmand heb gestopt en mijn eigen fiets heb gepakt zijn de ijsjes nóg niet op. Ik zie dat het nog wel even gaat duren, maar mijn taak van spullen sjouwende en ijsjes kopende moeder is nu wel uitgespeeld. Is het gek als ik nu wegfiets? Ze zijn hier ook zelf naartoe gefietst, dus ze hebben mij niet nodig om ze de weg terug naar huis te wijzen.

Ineens voel ik me een beetje ongemakkelijk, alsof ik als enige onbekende aangeschoven ben op het feest van een hechte vriendenclub. Het zijn dan ook niet meer die kleine meisjes waar altijd een ouder bij moest zijn, maar grote zelfstandige groep 8 meiden met een eigen taal en geheimen.

Schaamt ze zich? Wil ze dat ik ga?

En hoe denkt Amber eigenlijk over mijn aanwezigheid. Schaamt ze zich? Wil ze dat ik ga? Is haar Haley Dunphy-fase inmiddels aangebroken en ben ik niet meer die gezellige coole moeder die ik denk te zijn, maar juist een toondove ouderwetse boomer-moeder, die niet begrijpt wanneer ze op moet zouten?

Op het hoogtepunt van mijn overpeinzingen zijn de ijsjes -eindelijk- op en vertrekken de dames richting huis. Ik fiets er op gepaste afstand, zwijgend, achter.

‘Amber, vond je het niet vervelend dat ik er de hele tijd bij was?’ vraag ik haar later voorzichtig.
Ze kijkt me even niet begrijpend aan en zegt:
‘Nee natuurlijk niet, leuk juist! Want nu kregen we tenminste een ijsje.’